viernes, 30 de septiembre de 2022

(D)Escribindo Zaragoza. Zaratober #00

"Zaragoza, la romana, mora d'a morería, cristiana y tamién chodiga, mosica de muitas chents..." canta Carmen París en una repolida canción adedicada a la mía ciudat. Aquí he naixiu, he creixiu, sigo vivindo y m'agradaría de morir. Nunca no he pasau mas d'un mes difuera d'as suyas mugas. Asinas ye la mía vida. Cuento que ni millor ni pior que la de dengún atro. Simplament asinas. Talment por ixo, porque no conoixco garra atra cosa, ye porque la quiero tanto. U talment porque la quiero tanto ye por lo que no he quiesto u no m'he atreviu a conoixer garra atra cosa.

"La amo, la odio, le tiengo un cariño ancestral", le deciba Jose Antonio Labordeta en lo suyo Zarajota blues. Bi habió un tiempo, no guaire largo, que la Immortal m'angunió, que pensé en deixar-la, en buscar en atros puestos un cubil a on que las mías pantasmas no podesen entrar, a on que fuyir d'os monstruos que habitaban las carreras d'a ciudat. No marché, entre atras razons porque ni sisquiá podeba, pero tiempo dimpués entendié que ixos monstruos yeran adintro de yo y que tot y que ixopase, m'acompanyarían. Asinas que, en realidat, sisquiá plegué a odiar-la. Creigo que no puedo.

Asinas, mas de quaranta y tres anyos dimpués de sentir-la por primer vegada, arribaba iste octubre. Y con ell, lo inktober, ixe mes que en los zaguers tres anyos m'ha teniu limpio escribir. Un relato cada día d'o mes, plegando a fer-ne novanta y tres que publiqué, en formato papel, en los fanzines Tintubre, Inkventos d'octubre y L'aragoMés. Iste anyo no me veyeba con fuerzas, tiempo ni inspiración pa fer-me unatro inktober de relatos. Ni m'aganaba. Pero como no me puedo estar ni quieto ni callau, empecipié a preixinar qualque alternativa. 

A partir de manyana empecipia Zaratober. Cada día iré penchando una foto d'a mía amada ciudat de Zaragoza y tos recontaré bella historieta. Por un regular, remeranzas de yayo. De cabo ta quan, curiosidatz historicas. Bi habrá espacio pa la reivindicación, no lo dubdetz. Y lo que no faltará, en garra d'os posts, ye carinyo por la bimilenaria ciudat que tiengo la suerte d'habitar.


No hay comentarios: