miércoles, 10 de marzo de 2021

Gabinas, recosiro, patrimonio y literatura

Lo recosiro ye de tot antirrevolucionario. Ye un peso que nos n’hemos de librar a escape pa seguir construyindo lo mundo que queremos. Pero si funciona tant bien ye porque ye a saber qué enchugardiu. Hue toca un d’ixos posts a on que tiro una mica d’ixe recurso que en zagueras emplego tant a sobén.

La noticia me plega a traviés d’a radio. En Barcelona sacan la zaguer gabina de telefonos publica clasica. D’ixas que te i podebas ficar de tot, isolando-te un poquet de l’estrapalucio d’a ciudat y, con monedas en primeras, y con tarchetas en los suyos zaguers días, clamar a qui fuese. I hai vecins que quieren que se quede, como una remeranza d’ixos tiempos que siempre son millors que no los d’agora, basicament porque yeranos mas chovens. N’i hai d’atros, bien contentos, porque la gabina tornará convertida en un punto d’intercambio de libros. Ixe nuevo uso, diz que se decidió en una votación y cosa no me puet pareixer millor. ¡Tant de buen que la iniciativa s’ixemenase por istas tierras y d’ixos puntos se’n fese buen puyal!

Diz una corrient d’o conservacionismo que a lo patrimonio cal dar-le uso pa que sobreviva. Que lo que no tien una utilidat, u en ye nomás estetica, gosa rematar espaldau, vulcau u esmarchinau. Las ilesias que no tienen culto son las primeras en cayer. Los castiellos que quedoron a escape en la retaguardia no son que enrona. Y asinas-asinas. Pa conservar las gabinas telefonicas, si ye que ixo ye lo que queremos por recosiro u por amor por lo patrimonio industrial y urbano, me pareixe de pistón mirar de trobar-les ixe nuevo uso. Si no ye asinas, me pienso que acabarían por dispareixer. Que, en lo mío caso, no las trobaría guaire a faltar, pero entiendo que bi haiga chent que les tienga aprecio.

Lo entiendo porque soi tamién d’enamorar-me de zarrios y cataticos d’antes mas. La exposición d’historia informatica que i hai en l’edificio Ada Byron d’o Campus Río Ebro, por eixemplo, me pareixe una choya que fa valurar un pasau recient y que, en poco espacio, describe muit bien la evolución tecnolochica d’as zagueras decadas.

Isto d'o recosiro, pa lo que vale ye pa fer-nos viachar t'o pasau nuestro con ixa napa de romanticismo que lo mete tot de color mas polidas que no'n yeran de veras. Concretament, en l’afer d’as cabinas telefonicas, tiengo dos recuerdos bien presents. Lo primer d’ells, de quan yeranos ixos chiquetz delinqüents que fabricaba l’odio a los mosens de Corazonistas. Aprendié, de man d’un companyer d’escuela, a fer entrascar la porteta por a on que se replegaba lo cambio d’as gabinas telefonicas. Con una moneda de duro, creigo remerar, se bozaba lo mecanismo de quantas gabinas. Feba-nos un tour metendo las nuestras trampas de cazataires de monedas por tot lo barrio. Tornabanos a pasar-ie bella hora dimpués con un atornillador y replegabanos lo botín. Por un regular no daba que pa bella partideta en los recreativos, pero nos sentibanos como chenios d’o crimen y compensaba una miqueta los diners que te furtaban en los cutianos atracos que te feban los mayors.

L’atra, mas amable, ye vinclada a Cambrils, lo lugar a on que estivabanos. Pai teneba mas vacacions que mai, asinas que bell anyo bi ibanos antes que no ella. Como en casa no tenebanos telefono, de tardes siempre baixabanos ta una gabina que bi heba cerqueta y le recontabanos lo que hebanos feito durant lo día. Basicament, estar-nos en la placha, chugar a futbol y ir a pescar, que ye tot lo que i feba yo de crío. Tiengo muit mala memoria y pocas remeranzas de quan yera chiquet. Manimenos, no sé bien por qué, remero perfectament ixas gritadas que le febanos dende ixa gabina que, ye claro, fa anyos que no existe.

Las gabinas no fan falta ya. Ye la pura definición de tecnolochía obsoleta y no las trobo mica a faltar. Pero la iniciativa d’ixe barrio de Barcelona me pareixe de pistón como tot lo que faiga d’as ciudatz un puesto mas amable y culto a on que vivir.

No hay comentarios: