miércoles, 13 de mayo de 2020

De virus y bieras

Como cuento que todas, en istos dias de virus y confinamientos, he pasau por momentos emocionalment baixos. Lo d’o teletreballo no va con la mía interpresa, asinas que m’ha tocau d’ir t’o treballo totz los dias fueras d’a quincena de "confinamiento de verdat". Un d’os momentos que mas triste me meteba yera la tornada d’o treballo. Pa ir enta casa heba de recorrer toda l’Avenida María Zambrano que, por un regular, ye plena de vida. Viladors, botigas, centros comercials, chent fendo gambadas… Tot dispareixió de rapiconté. Tornar ta casa yera pedaliar por una Zaragoza que pareixeba lo scenario de Soy Leyenda u la scena de Abre los ojos que lo prota se troba solo por la Gran Vía madrilenya. Prebé a neutralizar una mica ixa tristura metendo-me mosica en lo mobil. No bi heba dengún a qui molestar y con lo silenciosa que yera la ciudat, la poca potencia que quita lo catatico ye prou pa ascuitar-lo. Pero con tot y con ixo, ixa soledat me la portiaba dica casa, pensando en si nunca saldremos d’iste contorniello y en cómo será lo mundo de dimpués.

Iste lunes entraba una miqueta mas tarde a treballar. Salié t’a carrera, como totz los días. Se notaba mas movimiento, tanto en lo carril bici como en la resta d’a calzada. Pero fue en arribar ta María Zambrano quan vide la primer terraza. La tipica mesa metalica con una parella fendo-se un café y uns churros. Ixas dos personas, compartindo ixe desayuno, m’emocionó de camín. Sabeba que yeranos en fase 1. Yera fendo plans pa fer-me lo primer hordio ixa tarde. Pero veyer-lo yera de tot diferent. Cada coseta que se "renormaliza" ye un paso mas ent’a recuperación d’as cosas importants d’a nuestra vida. Y pa yo, fer-me un café en una terraza en buena companyía, en ye. Y muito. Yera conscient d’a suya importancia, d’a suerte que tenemos qui podemos disfrutar de placers asinas, que no tot lo mundo puet permitir-se. Pero i hai muitas personas que, de tener-lo tant normalizau, no lo han valurau mica nunca. Asinas que sisquiá a partir d’agora lo faigan. No nos fará lo morro cló..

De tardes, ixe mesmo dia, me plegaban las imachens d’os bars a rebutir, de patacadas de chent por tot, sin guardar las distancias ni guaire cudiau. Las vide con los mios propios uellos dimpués, en lo rato d’a gambada. Se mezcloron sentimientos. D’una man, la polideza de veyer la Zaragoza viva, la ciudat en movimiento, que cantaba Aviador DRO, las carreras y los bars en mans d’as manyas y manyos que tanto las trobamos a faltar. D’atra, lo miedo a que la falta de sensación de periglo nos faiga tornar en quatre dias a zarrar bars y botigas y a ficar-nos en casa. Pero sobre tot a que la situación recule y se tornen a emplir los hespitals y tot l’esfuerzo d’istos dias se malmeta.

¿Me preocupan los bars? Prou que sí. Y mas me preocupa veyer los autobuses plenos u saber de toda la chent que ye indo t’os centros de treballo sin necesidat porque la clase empresiarial ye desconfiada y presencialista. Ye urchent una inspección laboral exichent y que faiga cumplir las leis. Siempre n’ha estau y muito mas agora. D'ixo caldrá charrar en tamién.

Tanimientres, faigamos-nos contentas de poder salir t’as carreras y t’os bars. Faigamos gasto en totz ixos puestos que aprecisan d’a nuestra aduya pa salir d’ista. En totz ixos comercios que fan parte d’a nuestra vida y queremos que continen fendo-ne. Prengamos la ciudat de nuevas, prou que sí. Pero faigamos ficancia tamién de que, si de verdat valuramos todas istas cosas que podemos tornar a fer y queremos seguir fendo-las, no podemos baixar la guardia. Si no ye por la vida tuya u d’as de demás, que siga por lo tuyo "dreito" de fer-te bieras.

No hay comentarios: