martes, 14 de noviembre de 2017

¡¡¡Dignidat!!! (Amprau de Societat Anonima)

Societat anonima ye un blog d'ixos que preban de denunciar lo nacionalismo banal, -en zagueras ya no tant banal - espanyol. Durant buena cosa d'anyos leva denunciando tot l'odio espanyolista que han habiu d'aguantar las catalanas en cheneral y las independentistas en particular. Los articlos los escribe en castellano. Cuento que tenendo muita fe en la humanidat y creyendo que bi habrá bell lector espanyolista que talment i pueda reflexionar. Lo 20 de setiembre, empecipiaba de facto l'aplicación d'o 155 y la Guardia Civil (cuerpo policial militar, cal recordar) deteneba a 14 altos cargos d'o gubierno catalán. Societat Anonima publicaba iste articulo que leyié en lo programa especial sobre lo Proceso independentista y que hue traigo traduciu. L'orichinal lo podetz leyer aqui.

Yes estau leyendo durant anyos La Razón, l’ABC, El Mundo, El País… Has visto las televisions espanyolas… Has ascuitau las rufiertas d ‘as radios… Mesmo has visto los aquelarres de Intereconomía y 13TV. Talment te han convenciu. Talment te has creyiu lo relato. Ye lo relato oficial. Una visión d’o conflicto. Una envista. Una. Ye un relato con altavoces muit potents. Son altavoces que no deixan sentir atras voces. Voces que han estau silenciadas d’o tuyo espacio publico una y atra vegada, cada día durant siet largos anyos de firme cansera. Muitos de vusatros nos hetz feito de menos u faltau. Hemos estau los malos d’o relato. Bi heba diyas que pareixeba que las ciudatz catalanas yeran plenas de barricadas quan en realidat existiba una tranquilidat total. Se nos ha feito de menos. Se ha invadiu cadaun d’os aspectos d’a sociedat catalana ta humillar-los y ta convertir-los en poco menos que vasuera. Se ha terchiversau la Historia. Se ha mentiu. Hemos estau lo recurso electoral favorito d’os faixistas de siempre y d’a piyor d’as cuchas que podeba tener iste país. Lo vuestro país. Porque yo ya no considero Espanya como lo mio país. M’avergüenya. Con totz los suyos encantos (que en tien), con todas las suyas buenas chents (que en tien) y con todas las suyas conquistas socials (que prou que en tien) ya no lo siento como lo mio país. Ni hue, ni nunca. Prou.

Tos han seqüestrau Espanya. Tos han seqüestrau mesmo los suyos simbolos y agora ya ye la historia de qualcosa que podió estar y no estió. Tos han furtau Espanya. Debant d’a cara vuestra. Han feito d’os tres poders (mas lo quarto que ye la prensa), uno nomas. Han feito una garda d’a caixa publica como han puesto. S’han meso lo chersé en los huembros, s’han feito la bamba d’as choyas suyas como nuevos ricos, s’han chupiu de gomina y tos han furtau lo país.

Me fa vergüenya Espanya. No ye lo mío país. No tien mas prochecto que l’autoritarismo y la represión. Ixo no ye un prochecto de país sostenible. No ye un país inclusivo. No accepta la diversidat ni la suya complexidat. Y baixo lo mantra d’a unidat no bi ha que una ideya: someter a totz a LA SUYA envista monolitica d’a realidat.


A Rajoy y a los suyos lacayos, los catalans les importamos igual. Encara resuena en la ment de muitos la suya frase “me fan goyo los catalans porque fan cosas”. ¡Por favor! No nos quier ascuitar. Nunca no charra d’a carrera. No menciona las millonarias movilizacions pacificas. Un anyo sin atro. Rajoy tos charra a vusatros. A los d’o relato oficial. Rajoy ye un monologuista penible, con lo mesmo texto y lo mesmo publico cada diya: la Constitución que nos hemos dau…. la lei… l’estau de dreito…. los espanyols… ¿creyetz que nos importa ya cosa ixe discurso vuedo? Nos mueve la dignidat, lo querer estar. Nos mueve la baruca de poder decidir. Nos mueve la democracia. Somos la carrera. Dengún no tos ha dito que isto va d’abaixo t’alto. Dengun no tos ha dito que isto ye transversal. Y dengún no tos ha dito que isto empecipió quan qui tos charra de leis (y los lacayos suyos) decidioron que l’Estatut que votó lo Parlament, que votemos los catalans y que votó lo Congreso y lo Senau, heba de retallar-se. Porque sí, porque s’heba de negar que somos una nación, que nos sentimos una nación, u que queremos estar millor tractaus economicament.
Tenemos a cargos inhabilitaus, leis d’o nuestro parlamento suspendidas por lo Tribunal Constitucional, rechistros, detencions… Ye una burda prebatina de humillar-nos, de someter-nos. Y ye prou. Dica aqui hemos plegau. Quedatz-tos la vuestra Espanya. Chestionar-la como queratz. Deciditz que modelo social, politico y economico queretz. Pero deixatz-nos tranquilos d’una vegada. De bella manera, ya en hemos marchau. Y lo vuestro president sabe, ye de tot conscient, de que antes u dimpués habretz perdiu a Catalunya pa cutio. Y sabe que ell será lo president y la suya foto apareixerá en los libros de Historia.

No podemos querer a Espanya “por collons”. Ixo no ye amor. No tien ni brenca ni meya que viyer con l’amor. Rajoy nos exiche que reblemos. No ha entendiu cosa. Querebanos votar. Queremos votar. Los d’o sí, y los d’o no. Yera democracia. Yera dignidat.

No hay comentarios: