martes, 7 de julio de 2015

En un lugar de Cantabria. Una historia no nacionalista

A nueit s’acercaba y se feba fosco. Levabanos ya qualques horas guiando y a cansera prencipiaba a apoderar-se-nos. Bell kilometro antes, ha hebanos preso a decisión de dormir en l’auto en bell lugar que trobasenos un puesto t’aturar. Una pancarta traviesaba o lugarón por an que pasabanos. “Feria del pincho”, i meteba, en una maquetación d’ixas que s’aprenden en os cursos de WordArt que se dan pa tener a os buelos entretenius os maitins d’hibierno u a os ninos de verano. A gana y a falta de qualsiquier criterio a priori ta refusar ixe lugar, nos facioron decidior de quedar-nos-ie.


Deixemos l’auto en una carrera que no pareixeba guaire transitada. Nos cambiemos una miqueta de ropa, pues ibanos sudadas y d’aforro, y ya feba una miqueta de frescor. Una carrera nos levaba dende l’auto, pasando por un quartel d’a Guardia Civil y una retonda con un sinyal d’Espanya, dica un prau, an que se feba la debantdita “Feria del pincho”. Baixemos a carrera. O lugar yera o tipico lugar "de carretera". Mas poliu que muitos atros. Casas baixas y muitas de piedra, con amplos chardins. En rematar a carrera, chiremos ta trobar-nos con a Feria. Pero yera más que una Feria del pincho. Yera, en realidat, a Feria de l’espanyolismo.


O centro d’o prau yera ocupau por una ampla carpa. D’o teito penchaba un gran sinyal espanyol, a o canto d’atro sinyal de Cantabria. En cadaguna d’as vintidos columnas que aparaban a carpa, dos sinyals chiquetz d’Espanya decoraban a estructura metalica. Arredol d’a carpa, bella decena de casetas ufriban as suyas delicatessen culinarias a qui bi yeranos. Unas casetas prou pinchas, feitas de fusta, con una chiqueta pero apanyada cocina. Prou que sí, baixo l’alero, un sinyal d’Espanya recorreba a parte d’alto d’a caseta. A mayoría antimás yeran decoradas con fileras de sinyals d’Espanya, u con sinyals d’Espanya chiquetas en as cantonadas.


Os pinchos yeran bien variaus. Bi heba de tot. Chiquetz kebabs, embitius, hamburguesetas, banderillas, tacos, … Totz ells decoraus con un “palillo” que, en a punteta que no puncha, yera decorau por ¿lo endevinaría dengún? Sí, un sinyal d’Espanya!


Quan i pleguemos, yera rematando una chiquet demostración d’una colla de bailes latinos que heban feito baixo la carpa. En un troz de suelo de fusta pa que se i podese bailar bien. Entre que minchabanos bell bocau prencipió la orquesta. Yera una orquesta d’as tipicas. Garra extravagancia. Mocetas con os vestius bien preticos, amostrando toda la carne posible, fendo forzadismas coreografías, propias de una versión alzheimerica de Paula Abdul. Os mozos, mas abrigaus pa no resfriar-se, teneban un repertorio clasico. Pasodoble y vals, como no, ta prencipiar. Y entre as cinco primers cantas, “Suspiros de España” y “Que viva España”.



Apanyemos as cosas de l’auto, chiremos a clau d’o contacto y saliemos t’a carretera enta Asturias. Dixemos dezaga un repoliu lugarón de Cantabria, pleno de personas y sinyals no nacionalistas.


Entre que sonaban tant conoixius y respetaus himnos, apolochía “d’a raza”, minchabanos con uellos de caparra os nuestros bocaus, pasaus con bella mica de biera. U millor dito, una bebida castellana parellana que le dicen “Mahou”. Tenebanos tamién, porqué no decir-lo una mica de miedo, pero os habitants no pareixeban agresivos en ixa etapa d’a nueit.


Tanto entre os cambrers como entre o publico, nos trucó lo ficacio que tanta chent levase chapers de tant variadas trazas. “Costumbre local” - pensemos. A l’atro diya, nos enteremos de que bi heba concurso de chapers. Nos quedemos con a incognita de saber si a ganadora heba estau beluna d’as personas que portiaba un chaper con o sinyal d’Espanya.


Pasadas las dotze, ya yeranos una mica cansas y as garras nuestras no s’adubiban a bailar beluna d’as coplas u productos mosicals d’os 40 que sonaban. Decidiemos de marchar a dormir. Asinas podríanos amaitinar y continar enta Asturias, o nuestro destino.


A uembra d’os arbols nos permitió de dormir un rato largo. Encara que l’auto no ye una mansión, pa pasar-ie una nueit ye prou. Con tot y con ixo, de maitins siempre cal un escusau an que atrapaciar-te una miqueta y fer as necesidatz que tenemos todas quan dispertamos. Dentremos en o primer bar que trobemos. Por o camin viyemos a siede d’o PP y bell cartel d’o PRC, o partiu de l’escritor intelectual Miguel Angel Revilla, president y un gran eixemplo d’o sano cantabrismo.


O bar yera un bar normal de lugarón. Una barra altera y de fusta recorreba o canto cucho d’o local. En dentrar, alto, una televisión crebaba o silencio d’una clientalla inexistent. Una tortiella de trunfas bien gorda y bella lata de musclos yeran o solo minchar que ufriba un cambrero que pareixeba un clon (más) chonflo de Jose Ramón Marcuello. En o fundo, un sinyal d’Espanya bien gran, feba de cantonada. En cuenta de l’escudo, a silueta d’un toro cambiaba o monarquico y viello argüello espanyol por a modernidat de l’argüello d’a tortura animal asociada a una mara de brandy, o más cunyau d’os alcohols. Dencima, bell calendario de ferias ganaderas, tres calendarios de mozas espulladas y un de mozos, no se diga d'ixe bar que ye masclista.


Os periodicos locals siempre me fa goyo de leyer-los, pues informan d’o que “de verdat importa” a la sociedat. En iste caso, antiparte d’as pachinas de politica an que o PRC repartiba os puestos de poder entre os suyos, me trobé con titulars que me trucoron o ficacio. El diario montañés titulaba con un “Marihuana a paladas” una noticia d’un trobo de canyimo y informaba sobre o naiximiento d’un vediello con dos tozuels en un lugar. Pareixe que en Santander no bi ha carril bici ni tramvía, u que no son tant conflictivos como Heraldo informa que son en Aragón. O mapa de l’orache incluyiba lugars de Castiella, Asturias y Euskal Herria. Cuento que os tres territorios tendrán continas pleitinas con o gubierno cantabro y El diario montañés por “apropiar-se d’o que no ye suyo”. A lo menos asinas funcionan as cosas por a mia tierra, asinas que cuento que por astí andará parellano.


Ya prencipiaba a fer-se-nos tarde, asinas que fuemos t’o furno local. I merquemos bell poco de pan y bell lamín, que yeranos morrudas y de vacanzas. A furnera, una moza bien amable, nos dio o croissant que me heba mercau en una d’ixas bolsetas de papel con o logo d’a botiga. Me lo leyié, como tot lo que caye en as mans mias, y viyé l’adreza d’o furno: Calle del Generalísimo. Con a dubda de si se referiba a o Cheneral Zod, personache de Superman, ya que no creyeba que en ixe lugar no cumplisen a Lei de Memoria Historica, prencipié a minchar-me o bollo.


No hay comentarios: