viernes, 24 de octubre de 2025

Por si no saludase

Si bel día se m'ise la flama de tot y acabase fendo bel zancocho psicopata no podrez decir ixo de «siempre saludaba». Y ye que saludar no ye tan facil. Tos lo digo yo, que regular que tos habré chirau la cara bella vegada y no ye por que no tos pueda engullir ni cosa parellana. I hai un ciento de motivos pa que, en escunzar-nos por las carreras u por bel bar, no tos haiga dito ni piu ni sisquiá feito garra cenyo.

M’ha pasau a la inversa un ciento de vegadas. Ixo de saludar a cualcún y que no te torne lo saludo. Antes mas m’encarranyaba, me pensaba que qui lo feba yera un punchón de figuera y le’n contaba ronyando a Arale que Fuleno u Mengueno s’heba feito lo fato y no m’heba dito ni pon. Pero como en tantas atras situacions, cuan te clavas a l’atro costau entiendes las razons suyas. No sé por qué me chiroron la cara ixas personas. Pensaré que no lo facioron porque me tiengan quimera ni cosa pareixida y que estió por belún d’os motivos míos, que contaré contino a modo de disclaimer pa lo pasau y lo futuro.

La primer y la mas fisica, ye la mía vista. Tiengo firme miopía y no siempre he levau bien graduadas las lents. Pa forro de bota, de nueits soi tot un top. A muita chent no tos reconoixco dica que no soi a una distancia prou curteta. Si me veyez achinar los uellos, daz-tos por saludaus. A lo que pare cuenta de si yeraz u no qui barruntaba, ya serez luent.

Seguimos. A la miopía cal sumar-le lo feito de que soi bien espiguardau. Si me pillaz cavilando, cosa que foi a sobén cuan camino por la nuestra rebonica ciudat, hez de saber que tot lo que tiengo arredol me la bufa. Ye bien probable que si aguardaz un rato me veigaz entrepuzar-me con bella clota d’a carrera. 

La confesión de defectos contina con una memoria penible. Si iba concentrau y he conseguiu veyer-tos, ye facil que no recuerde quí soz. U que recuerde que tos conoixco, pero no pas de qué. Isto se combina con a mía indecisión cronica y empecipia un proceso de duda de «¿Saludo? ¿No saludo? Y si saludo, ¿qué le digo? ¿Y si lo conoixco, pero teniemos bel contornillo que no remero? A lo cabo y a la fin m’he tricolotiau con meya ciudat». Lo bucle ye facil que se resuelva con un «Ep» u una devantada de cellas, como muito.

Pa rematar con as sincusas, me cal charrar d’o fenomeno «difuera de contexto», que aspero compartir con beluna d’as lectoras. L’eixemplifico con un compa de Valdealgorfa que me saludó en Zaragoza. Nos escuncemos cerca d’o mío treballo y le calió decir-me quí yera, porque no lo mío tozuel varrenau no concebiba que ixe ser podese estar difuera d’o lugar. Cada persona habitaz lo vuestro trestallo (treballo, activismo, esporte, borina…) en o mío mundo y cuan tos ne saliz, provocaz una perturbación en a fuerza u qué me sé yo que me priva de reconoixer-tos. Cuento que le ha de pasar a mas chent y aspero que me comentez por aquí que no soi solo en ista incapacidat. 

Me cal fer mención especial a l’alumnau mío. Aquí la explicación ye facil: soz muitas. Facié clase quince anyos. Por dos cursos, yera lo mío treballo a metat chornada y arribé a levar seis cursos de vez con prous personas en cada clase. Por aquellas aulas en i pasez milenta. Belunas, fa cuasi vinte anyos ya. No puedo fer acordanza de todas. De feito, si me saludaz y tos charro en castellano, lo mas facil ye que no sepa con quí soi parlando. 

Pa forro de bota, si me’n acuerdo, de vusatras, tamién puet pasar que haiga oblidau lo nombre vuestro. Ixo no yera guaire problematico pa yo dica que empecipié a publicar y a haber d’adedicar libros. Isto lo tiengo charrau con atras autoras y les pasa lo mesmo, asinas que cuan bella persona escritora tos pregunte «¿A quí l’adedico?», por favor, no respondaz con un «a yo», porque lo mas facil ye que no recuerde lo nombre vuestro u que no siga segura de si ye lo que creye.

En l’atro canto d’as mías habilidaz yera Chesús Bernal. Tot un prodichio de memoria y «bienquedismo». S’aprendeba de camín lo nombre tuyo y nunca no l’ixuplidaba. Cada vegada que te veyeba anyadiba los nuevos datos biograficos que dimpués feba servir cuan caleba y te deixaba preguntando-te si no se conoixería la tuya vida millor que no tu mesmo. Me faría firme goyo tener ixos poders bernalianos, pero lo que yera una d’as suyas virtuz ye una d’as mías taras.

Ya me foi cargo de que tot isto no me vale, que si tos ha prebau malament que no tos haiga saludau u que no tos recuerde, tos habrez pensau que soi morraludo, carnuz u fachendoso, que no convalida las vegadas que haiga malquedau, que habría de fer mas ficancia a lo mundo que me redola. Cal que sí. Pido meco y prebo de que no me pase, pero tenez compasión d’iste pobrón miope espiguardau y esmemoriau si bel día se me pasa saludar-tos. 

No hay comentarios: