jueves, 24 de agosto de 2023

Vrano galvanot

Si yes d’as personas que leye a sobén iste blog, que ascuita lo programa de radio u que me sigue en rez, ya habrás notau que en zagueras he publicau bien poco. Podría decir que he iu a saber qué aqueferau con prochectos y costodias. U que yera fendo treballo asociativo que no me deixaba tiempo pa las mías movidas personals. La realidat, manimenos, ye que m’he estau tocando la figa como nunca antes en la mía vida.

Por circunstancias laborals, iste anyo, y pareixe que toz a venir, he teniu seis semanas de vacacions. Que lo maximo que heba teniu dica agora no heba pasau d’os vinte días. Malas que lo sabié, prencipioron a fochar las mías neuronas en lo ciento de fayenas que podría aproveitar pa fer. Me veyeba rematando lo libro que empecipié a escribir fa bel mes, u fendo ixa web que siempre he quiesto fer a on que s’arroclase blog, radio, video, venda de libros y lo que vaiga fendo, u escribindo un ciento de nuevos articlos con que dar ferrete tot l’agüerro, u gravando recursos radiofonicos pa no ir esparpellau tot l’anyo. 

Miau.

Los primers días, que no feba ni pon, m’aturmentaba. Me sentiba un galván, un malfurriador de tiempo, teneba buen rau-rau por no aproveitar toda ixa patacada de tiempo que las vacacions m’ofriban. En una d’as mías frecuents uelladas por instagram me trobé con una publicación d’una dibuixant (lo siento, no la he trobada y no remero quí yera) a on que deciba «normalicemos no fer cosa en vacacions». Por bel día me resistié. No tiengo guaire claro en qué momento, ni por qué razons, pero poco dimpués lo normalicé. Decidié deixar de pensar en los mil prochectos, en lo capitol siguient d’o libro y en lo programa de radio. Me fixé la zaguer semana antes de tornar t’o treballo pa fer lo que se podese y m’adediqué a disfrutar d’o tiempo libre. Tanimientres, a folgazar.

Sisquiá puedo decir que haiga leyiu un ciento de libros, u vistas mil series ni ascuitaus no sé cuantos podcasts. La verdat ye que simplament he aproveitau lo tiempo estando-me con la mía parella, compartindo buenos ratez, en viaches no guaires aluenyaus y tamién por la rusient ciudat.

Cuento que isto tamién tos pasa a muitas d’as que leyez lo blog. Mas que mas a las activistas, que siempre somos pensando en fer «ixa fayena» que imos deixando pa cuan lo treballo nos ampre una miqueta de tiempo. Pero tamién a las que, malas que tenemos un ratico libre, aproveitan pa fer una nyapa de casa u entrenar como si tenesen las olimpiadas a l’atra semana, u emplir de contenius los suyos rez socials.

D’iste vrano me levo muitas cosas buenas: conciertos, libros, viaches y muitos buens ratos compartius con Arale. Pero cuento que no ixublidaré nunca lo vrano que aprendié a estar-me tranquilo zanganiando y sin penar.

No hay comentarios: