domingo, 27 de agosto de 2023

¿Qué nos pasa a los de cuaranta-y?

Sobre l’escenario de Lanuza un mozo fa beatbox entre que imos entrando en lo recinto. Ye un crack, un maquina, un titán. A lo canto suyo, Rapsusklei aguarda, mirando-se-lo entre que se preta una copa acoflau en un sillón. A l’arreu, va el. Feba sieglos que no l’ascuitaba y me deixa enarcau. ¡Ya que l’hese visto mas vegadas! Tot un espectaclo de rimas y mesmo de baile. «¿Querez ascuitar lo nino d’a selva?» nos pregunta, y lo publico responde con firme estrapalucio. Quita de bel cabo una casqueta d’a on que penchan las suyas miticas rastas, ixas que tiempo habe le furniban d’a inconfundible farcha con que dondiaba por lo barrio. Fa cancions d’antes mas, de cuan el, y yo, y muitas d’as presents yeranos empecipiando a abandonar l’adolescencia. A sobén agarrapizando-la de firme, mirando de que no’n eslampase. Sigue con lo repertorio y nos recuenta que lo pasó malament. Drogas, ansiedat, depresión. Avienta la casqueta con las rastas, remeranza d’un tiempo que ha quiesto deixar astí, en lo pasau, y mirar-se ent’o futuro con la suya nueva manera d’afrontar la vida. Un conciertazo. Tot un trobo.

Los pipas invaden l’escenario y aprestan los cataticos de Los Chikos Del Maíz. Amaneixen con las primers notas d’a canción que ubre lo suyo zaguer disco Yes, future: Ecos de un futuro pasado. I cuentan la mesma historia. Drogas, ansiedat, depresión, sentir que no vales. Sindrome de l’impostor, que le dicen agora. Abaixo me trobo con amigos d’aquí, d’astí y d’allá. Muitos compartimos historias parellanas, con diferents proporcions d’a mesma receta, con lo mesmo agradeiximiento a las terapeutas de a las que mas d’un le debe la vida mesma.

Tornando t’a furgo en charramos y me pregunto por qué tantos d’a mía cheneración imos asinas. ¿Ye por la edat? La crisi d’os 40 ye jodida y no sé si los míos cincuentenos chirmans pasoron por cualcosa pareixida fa diez anyos. ¿Ye cheneracional? ¿Teniemos una choventut y tenemos un present que nos leva ta isto? ¿I hai una component política? A la fin, toz levamos una patacada d’anyos d’antifaixismo pa acabar cremaus y veyendo a la chovenalla fendo-se la bamba de portiar la estanquera en lo maniquiello. La definición grafica de fracaso.

Arribamos en la furgo sin garra conclusión, como de cutio. A nonón, que s’ha feito tarde y manyana i hai día de borina fura. Tament soneye con los días d’a mía varrenada y borinera adolescencia. U talment con los días a venir que, d’una manera u atra, conseguiremos que brilen muito mas que no lo pasau.

No hay comentarios: