viernes, 25 de marzo de 2022

La nueva sangre de Dexter

Diez capitols, diez, plenos d’emoción. Sensacions que, en un mercau saturadismo de series, te reconcilia con lo medio y te fa remerar porqué te fan tanto goyo. M’he visto Dexter: New Blood tant aprisa como he puesto y n’he saliu bien satisfeito d’una temporada que fa chusticia a una serie que acabó malament.

Pa qui no la conoixca, Dexter estió una serie emitida entre 2006 y 2013 sobre un asesino en serie que treballa pa la policía scientifica de Miam y que s’adedica en los suyo tiempo libre - porque ye bien bueno tener aficions - a matar a los criminals que no consigue engarcholar. Como tantas atras series, la primer temporada ye basada en lo libro Darkly Dreaming Dexter de Jeff Lindsay, pa dimpués continar con atras siet de guion orichinal. En ixos anyos tenió muit buenas audiencias y un gran numbro de fans que aguardabanos los nuevos capitols con deleria. La ueitena y zaguer temporada, manimenos, nos deixó encarranyaus con una fin prou floixa y indigna de toda la trachectoria anterior. Y lo digo yo, que no soi mica sospeitoso d’estar un hater d’as fins d’as series, que disfruté con la de Lost y mesmo la de Game of Thrones.

Dexter New Blood ye una mena de novena temporada, que ocurre diez anyos dimpués d’os acontecimientos recontaus en la ueitena. Dexter Morgan vive en un lugarón d’o norte de Nueva York, feliz y treballando en una botiga de materials de caza y pesca. En ista nueva historia se repite l’esquema d’as anteriors que tant buen resultau dio: crimens, asesinatos, dispareixius, set de sangre y muita emoción. Si bella cosa funciona, no cal cambiar-la.

Una d’as grans virtutz d’a serie, y que tamién torna, ye que te tien en candeletas dende lo primer minuto, aguardando lo momento de poder veyer lo siguient. En lo caso mio, deixé penchada la serie que yera veyendo en paralelo (siempre en tiengo bell par por si m’agana mas una u atra tematica) pa vulcar-me de tot en ista y veyer los capitols a l’arreu.

Atra d’as virtutz yeran los grans personaches de que se rodiaba Dexter y qué bueno heba d’estar un d’ells que nian lo feito de morir en la ueitena consigue que deixe de amaneixer en ista nueva, encara que siga como la personificación d’a psique d’o protagonista. Pero no cal tirar d’os d’antes mas. Nomás lo debantdito personache y un quasi cameo d’unatro nos remeran l’ecosistema d’o Dexter previo. Toda la resta son nuevas incorporacions que no por estar-ne son personaches menos importants u pior feitos. Un reparto bien amplo, diverso y coherent a qui a escape incorporas a la tuya vida y lista de odios y amors.

La serie te va menando china-chana dica la fuga final, incrementando la tensión por cada minuto. Dexter, en istos diez capitols, contina chustificando-se a si mesmo y a la suya letal fayena en uns dialogos interiors. La fin apanya lo chandrío feito en 2013 y zarra de buena manera una serie que mereixeba qualcosa millor. La sola dubda ye si bi habrá un spin-off y si ye menester.

Dexter ye una serie sobre un psicopata feita dende la suya envista y con las suyas chustificacions morals, lo que tien los suyos periglos en una sociedat feita a amar a los protagonistas y no planteyar-se la moralidat d’o que fan. Mesmo a asumir-la como propia. Que yo adore lo personache de Dexter no significa que chustifique u que siga d’alcuerdo con las accions que fa en istas ueito magnificas temporadas y la que no en estió. Pero me preocupa la lectura que se faiga d’ista serie en un estau a on que los espanyolistas se visten d’un lider independentista como Willian Wallace pa ir ta una manifestación de policías. Cuento que los carnuces no aprecisan de mas chustificación moral pa las suyas idas de flama, que ya en tienen prou con toda la pasquinería facha, asinas que, si no lo has feito ya, acofla-te en lo sofá, ubri-te un hordio y unas saltaretas, y disfruta d’iste asesino tant agudico.

No hay comentarios: