lunes, 21 de marzo de 2022

De CQC ta La Base

En 1996 Michael Jackson visitó Zaragoza pa fer un concierto. Como totz en la ciudat, lo heba sentiu, pero en importar-me prou poco ya que ni me feba goyo ni iba a ir t’o concierto, no en yera conscient un maitín quan me’n baixé a fer un mandau. La familia mía viviba cerca de l’hotel Boston, a on que dormió las nueitz que pasó en la Immortal. Quan arribé por astí cerqueta me trobé con una xarramata de fans que aguardaban a que acucutase por la finestra con lo suyo chiquet como a la fin, horas dimpués y en una imachen que pasaría a la historia, fació. Pregunté por l’estrapalucio a un d’ells y me dició lo que pasaba. Paré cuenta, alavez, d’a cantidat de camaras y periodistas que bi heba. Y d’entre todas ellas, d’uno particularment. Un d’os inconfundibles miembros de Caiga Quien Caiga (CQC). Entre que la resta se quedoron astí aguardando a que lo Rei d’o Pop le saludase, me chunté con atros que, igual como yo, yeran muito mas fans d’un programa de televisión d’humor que lo petó prou los anyos que s’estió en pantalla, entre 1996 y 2002. Mesmo consiguié que lo mozo que cubriba lo viache de Jackson me firmase en un paquet de Celtas, la sola cosa de papel que trobé a man y que encara conservo.

Recuento ista batalleta porque aquell programa me marcó prou en ixos anyos que tantisma televisión consumiba. Lo presentaba el Gran Wyoming que, chunto con dos companers que presentaban, iban dando paso a daria a los reportaches d’una crica de humoristas reconvertius en reporters que encorreban a politicos y artistas fendo-les preguntas somardas. En aquellas envueltas facioron famosa a Esperanza Aguirre, fendo-se-ne la mofla sin plegar a barruntar como acabaría. Tamién a Miguel Ángel Rodríguez, que antes d’esdevenir lo director de Gabinet d’Isabel Díaz Ayuso, a finals d’os 90, yera portavoz d’o gubierno d’Aznar. En Brasil, pasó qualcosa pareixida con Bolsonaro. Talment nos pensabanos masa listas.

Antimás d’os reportaches y las gracietas en plató, una sección destacaba, en la mía opinión. Yera chiqueta. Tasament bell minuto. La menaba Juanjo de la Iglesia y se deciba Curso de ética periodística. Se i analisaba, en tono chuzón, bell titular de bella depeixa y se proposaba una alternativa que entrase mas en los codigos periodisticos y no pas propagandisticos. Siempre m’ha feito goyo lo d’aturar-se un poquet a pensar en las intencions de qui escribe, en lo sentiu fundo d’o escrito a on que cada parola trigada tien, u lo menos puet tener, muito mas significau que no pareixe. Aquella sección, que no yera que una fatereta adintro d’un programa d’humor no me marcó la vida ni cosa pareixida, pero me pareixeba que feba honra pa qualcosa tant important y de vez tant ixuplidada como amostrar a lo publico cheneral a leyer. No pas la simpla mecanica de fer servir la ferramienta d’a lectura que sirve pa dar-le significau a ixos parramacos que nos trobamos en papel u en pantalla, sino a la comprensión d’o leyiu y entender cómo qui escribe gosa prebar d’enfilar-nos enta bell puesto, conscientement u no.

Anyos dimpués vendría tot lo fenomeno d’os retz socials u las fake news, fendo naixer poco dimpués medios especializaus en desmentir bulos, fact checking, periodismo de datos y tot lo que somos veyendo en zagueras. Alto u baixo, por ixe camín va lo prochecto de Pablo Iglesias en Público, La Base, a on que una parte bien important d’o programa s’adedica a amostrar como manipulan los mass media y qué y quí bi ha dezaga de cada un. No ha inventau cosa, pero tanto la capacidat de difusión que tien como la calidat d'o programa me pareixe que tienen un gran potencial. 

Deciba Lorenzo Mediano en lo suyo libro El escriba del barro, charrando en boca d’un d’os contemporanios de l’autor d’a Epopeya de Gigamesh, que “la escritura s’inventó pa mentir”. Cal que no, pero ye cabolioso que ixe uso ye ixemenau por tot. 

Aprender a detectar las intencions de qui escribe, a afundar un poquet en lo que i hai dezaga d’as historias que nos cuentan, a trigar los medios en que podemos confiar y no los que no fan que furrufalla ye basico pa una sociedat civilizada. I hai ya quantas iniciativas informativas que dende habe anyos tiran por ixa linia y cuento que caldría refirmar-las y ixamplar-las. 

Ixe habría d’estar un d’os obchectivos basicos tamién en l’amostranza reglada d’as asignaturas de luenga, por si belún dubdaba d’a suya valura y utilidat, chunto a la d’atras como la filosofía. Nunca en la historia no s’ha leyiu tanto, nunca la literatura ha plegau en tantos puestos. Y, manimenos, no tiengo guaire claro que se comprenda en la mesma mida lo que se leye.

No hay comentarios: