jueves, 2 de diciembre de 2021

Memoria y emoción: lo concierto de Xavi Sarrià en Reus

Dimpués de que la plevia fese suspender lo concierto Xavi Sarrià en Cambrils, lo de Reus yera la zaguer oportunidat que tenebanos de veyer la chira No s’apaguen les estreles, un formato que talment naixió d’a necesidat d’adaptar-se a las circumstancias sanitarias pero que ha esdeveniu una ideya diferent y sobrebuena.

Tornar a veyer mosica en directo yera qualcosa que aprecisaba mas que no me pensaba. Pero creigo que, sobre tot, trobaba a faltar tamién todas ixas sensacions d’os grupos y conciertos que no se quedan nomás en lo mosical sino que transmiten tamién una serie d’ideyas y reivindicacions. Tenié ixa sensación, que feba tiempo que no viviba, en lo concierto d’a chira zapatista, con Viki Lafuente, Nuei y Comando Cucaracha. Dimpués de muito tiempo y en lo preto d’una crisi de militancia, la vibra que m’arribaba dende lo scenario d’o Centro Civico Almozara me remeraba la parte mas bonica d’a luita colectiva. En Reus, en lo teatro Fortuny, ixa sensación estió perén en totz los temas que facioron sonar Xavi Sarrià i el cor de la fera. No bi heba canción sin reivindicación ni emoción. Ni un tema sin que lo punyo, quasi de manera inconscient, se devantase.

En No s’apaguen les estreles se mezclan las cancions d’a nueva banda de Xavi Sarrià con los testimonios de quantas personas. Historias que charran d’a memoria colectiva d'as valencianas y valencianos, victimas como tantos d’o capitalismo, lo neoliberalismo y lo faixismo. A traviés d’a mosica y los audiovisuals se fila un exercicio de memoria de l’activismo y la luita politica y cultural en lo País Valenciano. Una representación de personas que consiguen, por cada día, que la cultura y luenga suyas y la memoria de tot un pueblo no dispareixca. Y asinas, sabendo a on se tienen las venas, d’a on se'n vien, poder construyir de conchunta entre todas las cheneracions, un futuro digno y con chusticia

Entre las letras d’as cancions de Amb l’esperança entre les dents y d’os temas que han iu publicando-se en istos zaguers anyos, tornamos a trobar ixa tematica. La luita como manera de vivir, d’estar-se en lo mundo, de compartir experiencias. Y siempre, y ixo ye lo que mas goyo m’ha feito siempre de Xavi tanto en Obrint Pas como agora, con un mensache d’asperanza y d’optimismo. De que vale la pena tot lo que femos. Sonoron las emocionants No s’apaguen les estreles y Quan ens tornem a abraçar, dos temas recients con un significau que siempre fa dificil d'aguantar-se la glarimeta. Tamién buena cosa d’o repertorio d’ixe primer disco que asperemos que luego siga acompanyau por un segundo treballo. Y, prou que sí, bell clasico d’antes mas como No tingues por, Del Sud u La flama.

Queda bell par de conciertos d’a chira en lo País Valenciano, asinas que encara sotz a tiempo de vivir ista chira si no has puesto fer-lo antes. No tos fará burro falso. Entre los acordes d’a mosica y las letras d’as cancions trobaretz rasmia pa luitar tres vidas. Yo, que no soi de conciertos s’estar-se posau, que me va mas un pogo que un teatro, que me cuesta concebir la mosica sin un pozal d’hordio en la man, pasé una nueit de bitibomba. Cuento, y aspero, que la chira de 2022 prenga ya la dinamica mas cutiana, festivalera y bailable. Pero tanimientres he teniu la suerte de poder presenciar un espectaclo diferent, emocionant y memorable que n’habríanos de prener nota en ista tierra de tot lo que tenemos por aprender.

No hay comentarios: