miércoles, 17 de noviembre de 2021

Behobia - Donostia: 20 km de borina

Soi d’ixas personas que disfruta correndo. Con lo que agora le dicen running. Ye una afición que me trayió la crisi d’os quaranta - que me plegó una mica abanzada - y que dende alavez no ha feito que creixer. Disfruto correndo, como deciba, y muito mas con las corridas populars. Si las calendatas me cuacan m’apunto a qualsequier evento d’a ciudat y, de cabo ta quan, marcho difuera de Zaragoza a correr lo que se pueda. Pero i hai una d’ixas corridas que ye bien especial, diferent de tot a lo que goso fer y que recomiendo de fer, lo menos una vegada en la vida, a qualsequier aficionada a lo running: la Behobia - Sant Sabastián, u simplament la Behobia, como se le gosa clamar.

La preba son vinte kilometros, los que separan Behobia - un barrio d’Irún - de Donostia. Lo recorriu ye tot por gudrón, traviesando lugars y indo por carreteras. Terne que terne cambea la inclinación, trobando-te costeras a-saber-las. Dos d’ixas costeras son las mas temidas por las corredoras. Gaintxurizketa, en lo km 5, y Mirakruz en lo 16. L’orache, en noviembre y por ixa zona, ya podetz contar que no ye precisament estiver. Lo cutiano ye que pleva, lo menos en parte d’a corrida, y mesmo bell anyo, como en 2019, i hai piedra. Con tot y con ixo, y como avisa la organización totz los anyos, en bella edición ha feito caloraza, asinas que cal estar-se a la tisva d’as previsions de l’orache. Tot isto, - distancia, costeras, orache -fan d’a Behobia una preba bien exichent mesmo pa qui hemos corriu antes meyas maratons, la preba “standarizada” alto u baixo equivalent.

En realidat, cosa de tot ixo ye lo que fa especial a la Behobia. Cuento que tot qui la haiga corrida será d’alcuerdo en que lo que de verdat ye diferent en ista preba ye l’ambientazo que se tien dende lo primer segundo dica lo zaguer. Ya dende la zona de calentamiento, dezaga d’a linia de salida, en la parte que buega con Lapurdi, i hai morfuga de fiesta que pareixe ixo lo Posturas a las tres d’o maitín. En lo rato que nos estiemos aguardando sonaba por megafonía Skalariak, La Polla, Kortatu, Berri Txarrak, Gatibu, Huntza u Kojón Prieto de vez que las tipicas discotecadas de qualsequier corrida popular. Los speakers s’encargaban, antimás, de charrutiar d’as bandas que sonaban, de sinyalar los suyos orichens vascos y d’animar a lo publico a bailar y fer la coreografia que pertocase, si yera lo caso. Quasi teniemos la tentación de pillar-nos un pozalico de tinticola. Entre que ascuitaba y bailaba lo que sonaba, yera incapable d’esmachinar-me a los djs d’a 10 K d’o Roscón, la Mann Filter u la Caixabank fendo lo mesmo con Mallacán, Violadores del Verso u Ixo Rai. Y por cosas asinas a uns encara les queda país y nusatras lo tenemos en la UCI, en las tres pedretas.

En ixa parte entrenabanos los “paquetz” como yo, que no heba puesto acreditar una marca por debaixo de dos horas pa poder salir dende mas entabant. A las 11:20 yera marcada la salida d’o mío grupo, lo calaixo 17 d’un total de 19, a on que nos trestalloron a las vintimuitas mil personas que correbanos. En la linia de salida, zaguer beset a la parella, concentración y fer la cuenta enta zaga chunto a lo speaker: bost, lau, hiru, bi, bat… Suena goazen y pretamos a correr. Empecipian 20 kilometros d’animación total. Sobre tot por los lugars - increyible Errentería - pero tamién por la carretera, i hai chent aplaudindo en tot lo recorriu. Tamién te puetz trobar djs, vecins fendo sonar trucos, txalapartaris, un mozo repartindo naranchas u lo mitico pirata, un mozo que bandia lo sinyal d’o crapacín y los uesos chunto con una ikurriña entre que fa sonar a tot estrús mosica heavy. Chunto a los avituallamientos y un paisache de pistón, ye imposible aburrir-te ni un segundo en los vinte kilometros. Mesmo en la parte mas de carretera, a on que menos chent i va a animar, los vehiclos que pasan por los carrils chuflan saludando. Los dos zaguers kilometros, ya en Donosti, veyendo la mar, y rodiau de donostiarras y turistas por tot, se fan quasi flotando, accelerando en lo zaguer sprint con fuerzas que nian sabebas que te quedaban.

L’animación contina dimpués, una vegada arribau a Donosti. Lo centro ye invadiu por las participants y las personas que nos acompanyan. Dimpués de cambiar-nos de ropa y beber y minchar lo que nos deixen por la bolsa d’as finishers, pasamos a la birolla de verdat. Los pinchos y racions d’os bars van volando ent’as aganadas panchas de qui venimos dende Behobia y d’as pobronas que aguantan ista afición que, a lo menos, disfrutan d’as bondatz d’a gastronomía vasca.

Fer una corrida asinas nomás ye posible gracias a la participación d’a chent d’os lugars por a on que pasa. Barrunto que por ixo ha conseguiu fer 100 anyos con la salut que tien, arroclando por cada edición a mas chent, fueras d’ista, que la pasa ha feito que baixase lo numbro d’inscritas. En la de 2019 se feba ixe sieglo dende que una vintena de varrenaus decidioron de celebrar-la y veyer las fotos de todas istas edicions ye alufrar como ha iu cambiando las corridas populars en tot iste tiempo.

En la semana santa de 2019, César y Dani m’embolicoron en ista loquería. “Iste anyo nos i apuntamos”. Tira pues, dicié, brenca convenciu. Rubén completó l’equipo que corriemos en ixa edición. No yera mica seguro de poder rematar-la, la semana d’antes yera bien niervudo, l’orache que daban yera horrible y iba muito menos presto d’o que m’hese feito goyo. Con tot y con ixo, en cada kilometro les daba las gracias por haber-me embolicau. Asinas que sisquiá en 2022 pueda tornar-ie y disfrutar una vegada mas d’iste evento que ye muito mas que no una simpla corrida.

No hay comentarios: