viernes, 24 de abril de 2020

La hora de l'aplauso (relato TdB)

A las ueito, en la hora d’os aplausos, toda la carrera saliba t’o balcón a fer la suya cutiana performance. N’i heba un que bailaba bachata a ritmo de Kortatu.Atro que, con lo suyo can, leyeba a Neruda. Un fakir feba dispareixer por lo suyo garganchón un ciento de lamins baixos en zucre. U la maravillosa maga que acertaba en un 50% d’as ocasions lo numero que pensaba lo vecín binario. Pero lo mas quiesto, a qui totz adoraban, qui siempre culliba los millors aplausos, ixos que empecipian en mormor y acaban en estrapalucio, yera lo malabarista d’o cinqueno B. Puyau sobre lo barandau d’a balconada, aparau nomás en lo dido gran d’o suyo peu cucho, feba chirar un gran aro en cadaúna d’as suyas orellas. Aventaba lo diavolo tant luent que tot lo vecindau s’heba d’aguardar dica la hora de l’aplauso de l’atro día pa veyer-lo tornar. L’agafaba con ixa cordeta que, de tant fina que yera, se feba invisible mesmo pa los suyos vecins mas cercanos. Si la nueit cayeba, trayendo la foscor t’a carrera, empecipiaba con las tiedas que, en las suyas mans, esdeveniban dragons que feban acrobacias aerias sobre ixe viello callizo zaragozano.

La tarde d’ixe martes, como todas las tardes dende lo confinamiento decretau por lo fastioso virus, de cada balcón, finestra y forau feito de propio en las paretz d’as casas, en salió lo representant de cada vivienda. Manimenos, por lo cabo d’a carrera, amaneixeba las fuerzas de l’orden. Un policia municipal, con lo suyo uniforme y las colors fosforitas que empecipiaban a reflexar las luces artificials que s’enchegaban en lo cabotarde. Caminaba concentrau en la libreta d’as pinyoras, sin devantar lo tozuel. En las casas, apurau tot lo vecindau, se miraba las posibles “actividatz no permitidas” que podese estar fendo. L’achent podría estar nomás fendo una gambada, indo a mercar lo pan, u mesmo trobar-se cacegau por lo laberintico barrio viello. Pero tamién podría venir-le lo concieto y empecipiar a multar a bando. “Ixe balcón ye masa tuerto. Maceta poco ruixiada, contravien la directiva de vechetación domestica. Porro mal embolicau, torne-lo a fer y traiga-lo manyana t’a comisaria. Tres faltas d’ortografía en l’Arco Sant Chuan d’o suyo fillo: ¿qué tien vusté en contra d’a sociedat occidental?” Todas ixas ya las heban sentidas en la carrera. Los d’azul nunca no i pasaban pa cosa buena.

Con l’aliento en los polmons, aguardando acochau en una decena d’alviolos pa no fer guaire estorbo, los vecins asperaban a que lo policía petenase dica lo cabo d’a carrera. Demandando a los espritos, dioses y folletz que no le fesen devantar lo tozuel d’a suya libreteta. Totz, fueras d’un. Lo malabarista d’o cinqueno B que seguiba limpio chirar los suyos cataticos entre que sonaba Rimsky-Korsakov. Chusto en pasar por debaixo d’o suyo balcón, y debant d’os uellos expectants d’a resta, l’achent aturó. Fació un paso enta dezaga, prenendo perspectiva, y se miró fito-fito a lo malabarista d’o cinqueno B.

-  Perdone vusté. Quan remate ixe numero querría fablar-le.
- Ya mesmo voi - recibió l’aplauso d’os vecins, que ya no s’adubiban, y dimpués de bell par de reverencias, fació un cenyo con la man pa que lo policía le charrase - diga-me vusté, sinyor achent.
-  Me le he estau mirando y me pareixe que tien un arte como en pocas ocasions he puesto veyer. Talment en bell derviche haiga puesto trobar un talento parellano, u en lo canto d’os delfins d’a coral d’o Pacifico Sur. Pero asinas, en un zaragozano tant de barrio, tant co-vecín, tant de trobar-me-lo en lo videoclub, tot y que faiga anyos que zarró lo zaguer… Ye de mal trobar, vusté comprenderá.
- No sabe lo contento que me foi de recibir ixos afalagos. Yo, como tot buen artista, m’alimento d’os aplausos, d’as floretas, de que me digan que tot lo que he treballau pa fer istos numeretz ha valiu la pena. En tot lo confinamiento no he habiu de baixar t’o mercau porque con lo d’as ueito ya me da pa tot lo dia. No sé quan acabe isto si podré mantener-me con lo poco que se m’apreciaba antes d’o virus.
- ¿Y no podría vusté fer bella cosa con platos chirando? Ye que a yo lo de veyer platos chirando, por bell motivo que ni yo ni lo mío psicologo entendemos, ye una cosa que m’embacila. Me da una paz interior, que dimpués veigo una falta administrativa y me tiene igual. Ni me canteo.
- Prou que sí. Pero agora, con la quarentena, ¿isto no será ilegal, inmoral u enreciará? Que isto ya me lo he visto yo en bella cinta. “Faiga vusté isto”, y lo fa y t’a garchola.
- No se preocupe. Tien vusté la parola mía, que m’he visto quatre vegadas todas las temporadas de “El hombre y la tierra”.
- No se diga mas. Voi a por platos

Lo malabarista d’o cinqueno B yera amanau a fer chirar los platos, quan lo policía le aturó con un “chst”.

- Soi pensando, sinyor malabarista, que talment podría aduyar-le en lo suyo numero. 
- ¿Vusté sabe fer malabars?
- ¡Por favor! ¿Qué se creye que nos amuestran en la academia?
- Cierto ye. ¿Y no le preocupa lo contachio? Le puedo churar que m’he lavau las mans, pero con tot y con ixo, de risgo, siempre n’i hai.
- ¿Pa qué vivimos si no? 
- ¡A rabelle lo diaple! ¡Qué hombre mas garrispo! No charremos mas. Que lo faigan los platos y las nuestras estrucias.

Cierto ye que lo policía contrimostró bella habilidat en las artes d’o circo. Igual como en ye que no en estioron prous. Dende lo balcón baixaban los platos dica lo suelo, a on que, dimpués de pasar por las mans de l’autoridat municipal, tornaban a puyar. Lo menos en un primer chiro ya que, malas que n’arribó lo segundo, empecipioron a cayer-se-le, trecando-se por tierra en un ciento de micazas.

- Lo siento, lo siento, lo siento  - repetiba lo policía replegando los trocetz d’o suelo - Ye cabolioso que soi enrobinau en isto d’os malabarismos.

Dende la resta de balcons s’empecipió a protestar. Aquello deixaba malament la reputación d’a carrera. Tot lo confinamiento con un gran nivel de spectaclos pa que lo malmetese un achent que quereba bambiar-se d’un arte que no teneba.

- Lo siento, lo siento, lo siento - seguiba terne que terne, no sabendo a on amagar-se d’o refús colectivo.
- Bien se vale que no apreciso los vaixiellos pa alimentar-me - penaba lo malabarista d’o cinqueno B.

De nuevas, la dinamica vecinal se trencó por lo mesmo cabo d’a carrera por a on que heba amaneixiu lo policía bell rato antes. Un gran autobús, de qualques plantas y d’a grandaria chusta pa traviesar la carrera sin rancar los balcons mas baixos, se disposaba a entrar-ie. L’achent, en viyer-lo, deixó de rapiconté toda la vergüenya, que se le esmicazó en tantos trocetz como los platos que encara remaniban por tierra. Se levó t‘a boca lo chifló y lo fació sonar.

- Tranquilo achent, tranquilo. Ye l’autobús d’o reparto d’a secuela de V, que pasa por aquí todas las tardes a prebar de vender-nos los DVDs - le explicaban dende las casas.

La suya color roya como un ababol de vergüenya heba pasau a estar roya como un ababol, pero de carranya. 

- ¡Cómo s’atrive a pasar por aquí un autobús asinas! ¡Y d’una serie tant mala, pa forro de bota!

Parando cuenta d’o problema, l’autobús d’o reparto d’a secuela de V empecipió a recular a toda vitesa. D’os balcons no saliba que “marche, marche”, “au d’aquí, trenca-platos”, “encorre autobuses, chafa-shows” y faltadas pareixidas. 

Lo confinamiento acabó tiempo dimpués, como acaban todas las cosas, mesmo las eternas. Lo policía no tornó t’a carrera. Ni l’autobús d’o reparto d’a secuela de V. A lo malabarista d’o cinqueno B, a l’atro día, ya le heban furniu d’a-saber-los platos pa que continase con los suyos numeretz. Y los vecins mas creativos de tot lo barrio viello de Zaragoza montoron la mayor cooperativa de spectaclos que nunca haiga existiu en ista parte d’a Vía Lactia.

No hay comentarios: