miércoles, 11 de septiembre de 2019

Reparto de culpas

En tot conflicto, en toda negociación fracasada entre dos u mas partes, ye practicament imposible que la culpa d'o fracaso siga de tot d'una d'ellas. Siempre, a posteriori, en femos analís y nos preguntamos quál hese estau lo resultau d'haber reblau en tal u qual punto, d'haber preso iste u ixe camín. Pero bi ha un razonamiento, prou común en un tiempo a on que las equidistancias tienen una inmereixida napa de racionalidat, que me pareixe tant falaz como perigloso: lo reparto d'a culpa a partes iguals.

Ye prou común, como deciba, en toda ixa chent que le cuesta de prener partiu. Los de "ni zurdas ni dreitas", "ni masclismo ni feminismo", y asinas asinas. Pero no cuesta guaire de trobar-lo en seguntes qué afers en chent que se posiciona en muitas atras qüestions politicas. "La culpa ye d'os dos". U d'os tres, u d'as partes que bi haiga en lo conflicto. Ye una posición comoda, a on que no te retratas. ¿Dos partes? Fifty-fifty. Totz son culpables (fueras de qui lo diz, prou que no) y son igual de culpables. Igual como ye practicament imposible que nomás una d'as partes tienga la culpa d'o fracaso, me pareixe que en ye que todas tiengan exactament la mesma cantidat de culpa.

Asinas que unatro d'os retos quan nos trobamos con situacions asinas ye discernir quí tien qué cantidat de culpa, y por qué. Porque, como en tot, si fallamos en lo diagnostico, fallaremos tamién en lo remedio. No se tracta de martiriciar a qui n'haiga teniu mas. Se tracta de reconoixer culpables y errors pa no repetir-las en lo siguient conflicto que a fe que arribará, porque a la fin, la vida va de resolver-ne, de conflictos.

Entre qui mantien ixas posturas, trobo dos menas de personas, u d'actitutz. La primer sería la de qui, debant d'un afer que no en sabe prou, u que le fa miedo de posicionar-se, prene la postura mas comoda. Ixe "totz malos" que pareixe que le coloca mesmo en una puesto de superioridat moral. "Viure vol dir prendre partit", deciban las CUP con a-saber-la razón. Y trobo muit pocas cosas hue que no puedas prener prou información como pa posicionar-te. Atra cosa ye que ixo siga incomodo. Prou que en ye.

La segunda ye la d'o falso equidistant, bien común en la sociedat actual. En que enfosas bell poco en la suya opinión sobre lo tema, trobas que, en realidat, ye muit posicionau con un d'os bandos, y que la suya posición publica ye simple postureo. Pa situar-se en ixa suposada superioridat moral debantdita. y, sobre tot, eludir la responsabilidat que tien lo suyo bando, repartindo-ne parte a l'atro.

Eixemplos de tot isto, en tenemos a boticiegas arredol de nusatras: la investidura fallida de Pedro Sánchez, los conflictos en lo (inexistent) movimiento en defensa d'a luenga, las listas separadas de Podemos y ZeC pa lo concello zaragozano... en totz ellos tiengo bien cabolioso quí tien qué parte de culpa. ¿Creyetz que todas las partes tienen la mesma? Yo no. Y probablement, tu tampoco.


No hay comentarios: