jueves, 22 de noviembre de 2018

No ye lo mobil, Ruavieja

D'entre todas las cosas que me molestan d'o Nadal, lo sentimentalismo no ye d'as que mas. Me fa goyo lo que me truca en lo corazonet, las cancions romanticas, las historias d'amor y amistatz eternas... tot ixo. En istos diyas, las publicistas preban de fer servir ixe lechitimo sentimiento pa enguerar-nos lo suyo producto. Eixemplo claro, gosa d'estar-ne los anuncios de lotería, siempre mirando de tocar la fibra sensible pa vender-nos la remota posibilidat de fer-nos millonarios y poder malfurriar en capazos de coca una buena patacada de diners, como va pasar por aquí cerqueta fa bell anyo.

Iste anyo le ha tocau a Ruavieja la venda d'a moto. Lo suyo spot, ya viral, chunta a parellas de personas que se quieren muito. Se les convida a reflexionar sobre lo tiempo que pasan chuntas entre que se charra de totz los minutos que pasamos con lo mobil u l'ordinador. Dimpués de preguntar-les por la freqüencia con que se troban fisicament, se les calcula lo tiempo que les queda de pasar chuntas y empecipia la mar de glarimas. Porque, ye claro, les queda prou menos que no se pensaban. Bella decena de diyas en los millors casos.

Anuncio impecable. Bien realizau, con variedat de perfils pa que i pueda sentir-se identificau practicament qualsiquier, una mosica que acompanya a las emocions... Ni un pero le puedo meter. Ye un buen treballo de Ruavieja. Y d'o capitalismo, l'actual sistema de producción, u como le queratz decir.

M'encanta pasar tiempo fisicament con los mios sers querius. M'encantaría de pasar-ne muito mas. En paso a-saber-lo en retes socials, veyendo series u "mirando-me ent'a pantalla". Pero no culpo a la tecnolochía d'ixo. De feito, la mayor parte d'o tiempo que paso "enchegau", le'n saco a atras actividatz, no pas a estar con las amigas.

Manimenos, cada diya he de treballar ueito horas. Tiengo la "suerte" de treballar a "nomas" vinte minutos de casa mía, asinas que lo treballo me saca quasi nueu horas. Muitas viven prou aluenyadas d'a suya fayena. U han de fer extras a embute, remuneradas u no. U compatibilizar qualques minijobs, con horarios marcianos, pa poder pagar las facturas. Asinas que, lo menos en lo mio entorno, soi d'as que menos tiempo adedica a lo suyo treballo. Si sumamos las horas de dormir, minchar, cudiar la casa, etc. lo tiempo libre se va quedando en no cosa. Ixo yo, que no tiengo borches. Lo tiempo que adedico a la mia militancia social, politica u cultural tamién podría acumular-le-ne a lo sistema, ya que si tenese los mios dreitos y necesidatz garantizadas, no me caldría estar tantas horas reivindicando-los.

¿Quántas horas a la semana podríanos decir que tiengo libres? ¿Libres de verdat? Pa trobar-me con atra persona querida, cal coincidir en lo tiempo y l'espacio. Gracias a ixa maravilla que claman flexibilidat laboral, gracias a toda la chent que va t'as botigas en festivo, la variedat d'horarios de fayena ye por cada diya mas gran, asinas que con muitas personas me ye quasi imposible de quedar por un simple problema d'horarios. Gracias tamién a que "cal acceptar treballos encara que sigan en Laponia", muitos d'os mios sers querius han habiu de marchar d'o país. Asinas que trobar-me con ells requiere un gasto d'un tiempo y diners que no tiengo.

¿La culpa ye d'o mobil? ¿Pasabanos mas tiempo con la chent fa diez anyos? ¿U vinte? ¿U cinquanta? En ixe caso, ¿por qué? Deixo la ideya aquí, por si dengún quiere prener-la: Faigamos ixe mesmo exercicio que fa Ruavieja, pero en cuenta de contar las horas que pasamos veyendo series, u tuiteando fateras, contemos las horas de treballar, las que no cobramos, las que pasamos indo-ie y tornando-ne, los viaches que nos hemos de pretar pa veyer a la familia u los amigos que han habiu d'ixopar a ganar-se las lentillas t'a quinta forca, lo tiempo que pasan en los tramvías toda una cheneración que la especulación inmobiliaria fació fuera d'a ciudat consolidada.

Contemos todas ixas horas, realment malfurriadas, y no pas las que me paso veyendo series, u leyendo, u disfrutando d'o mio tiempo libre solo. Porque ixe tiempo, encara que siga solet, sí que lo disfruto.

Ixa mesma tecnolochía que se suposa que ye culpable de que no pase tiempo con las amigas ye, manimenos, la que fa que contine en contacto con muitas. De chovenon, de muit chovenon, facié un viache ta Irlanda a on que conoixié una burguilada de chent que m'hese feito a-saber-lo goyo de mantener lo contacto. A soben pienso que si hesenos teniu en aquellas envueltas Facebook u WhatsApp, hue seguiríanos charrando-nos y quedando de cabo ta quan. Con muitas d'as amigas d'agora que han habiu de marchar luent, u que viven difuera de Zaragoza, mantiengo un contacto regular gracias a ixas tecnolochías. Nos contamos d'as nuestras vidas, nos redimos chuntas, nos recontamos las desgracias, y nos felicitamos quan pertoca. Gracias a ixas tecnolochías, lo contacto ye muito mas simple y inmediato que fa vinte anyos. Y si bell diya tornan ta Zaragoza, u trobo bell cabo de semana y chunto bellas perras pa ir t'a on que vivan, no seremos dos desconoixidas.

No, Ruavieja. L'entrepuz pa veyer a las mias amigas y personas queridas no ye lo mobil. Ye lo treballo. Ye lo modelo capitalista. Ye tener menos dreitos laborals por cada diya. Ye que muitas han habiu de deixar la tierra suya. Ye que muita chent, simplament, no tien tiempo libre.

L'exercicio ye de facil fer. Cuenta cada diya los minutos que adedicas a cada cosa, y dimpués mira-te a veyer si la culpa la tien lo tuyo mobil u las tuyas condicions laborals y las d'as personas que quiers. 

No hay comentarios: