jueves, 9 de junio de 2016

O club choven. Historias d'un cole de mosens IV

Nunca no sabré de do veniba l'enganyo. Puet estar que de mis pais que m'amagaban lo que yera o Club Choven, porque sabeban como odiaba ir ta misa. U talment d'os mosens que no les ne explicaban toda la realidat a mai y pai. O feito ye que, en bell momento d'a EChB m'apunte en o Club Choven. Tal y como yo lo entedeba, o Club Choven te daba acceso a las mesas de ping pong, a una sala plena de comics y chuegos de mesa, a chugar de tardes en o patio d'o cole, ... cosas asinas. Cosas que ta un crio como yera yo, enchugardiu y rasmiudo, yeran un lamín.

O Club Choven yera la clau ta toda ixa ripa de "privilechios", pero levaba un clavero que pesaba a-saber-lo. En realidat os chuguetz, os tebeos, as mesas de ping pong, no yera que o carambel d'a mazana. A la fin lo que bi heba dezaga yera la catequesi. Ta qui tiengatz a suerte de no haber pasau por un cole catolico y no en sepatz guaire, a catequesi ye la traza que tienen os mosens d'adoctrinar con as suyas idas de flama. Se suposa que t'aprestan t'os sacramentos (comunión, confirmación, matrimonio, ...).

O caso ye que yo no en yera conscient, d'ixo. As tardes de club choven, iba t'a escuela con ganas de fer una partideta con os mios amigos, u de leyer-me atro tebeo d'os X-Men. Y a la fin lo feba, prou que sí, pero antes m'heba de minchar un catenazo de rollo relichioso que m'aburriba dica la desesperación.

Os mosens no s'embrecaban guaire en isto. Yera una d'as cosas que más me clamaba l'atención. O ferrete que nos daban veniba por un regular de bell ex-alumno voluntario u de bell pai chuntamanetas no guaire aqueferau, que en Coras bi'n heba a bando. Ya en ixas envueltas me pareixeban uns "losers". Yo yera chiquet y no podeba esleixir, y me feba cruces de como ells, adultos que sí que podeban estar ixe rato fendo lo que queresen, perdeban o suyo tiempo en contar-me as mesmas chorradas que m'heban contau de maitins en clase de relichión.

Encara que bi heba diferencias. En clase, gosaban de recontar-nos as falordias d'a Biblia. U nos feban repetir como loros as frases que bi heba en un libro y que nunca no entendebanos guaire bien, porque teneban un lenguache rarismo. Como quasi tot lo que fan os catolicos. U simplament nos aprendebanos as oracions que pertocase. De tardes, con os "civils", o discurso yera más terrenal y nos explicaban como tot lo mundo yera un percador. Os homosexuals yeran viciosos malaudos transmisors d'a SIDA. Tocar-nos fería que se nos cayese a picha a trocetz. Os ateus no teneban valors, ni etica, ni cosa. As mullers, bien luen dica o casorio. Y asinas asinas. Siempre ixorrontando, siempre fendo-nos miedo de tot lo que no fuese o suyo concepto de persona, que son os catolicos. A resta, diaples, tentacions, o mal.

Quan prebaba d'argumentar-les (y sí, con diez-dotze anyos ya me concaraba) me daban argumentos peregrinos y, a una mala, tot yera "a parola de Dios". Y claro, con Dios no me podeba concarar. En ixas envueltas, yera conscient d'estar chirman de dos ateus y sentiba muita curiosidat por a homosexualidat que, bien luenyes d'una malotia, me pareixeba qualcosa bien intresant. Dende chiquet, l'amor y as suyas expresions carnals en forma de morisquetas, besos, uelladas, sexo, ... lo que sia, m'ha pareixiu una d'as cosas más bonicas d'a Tierra. Entre personas d'o mesmo sexo tamién. Por ixo nunca no entendié qué problema teneban os mosens y o catolicismo en cheneral con aquello.

Continaba indo-ie por lo mesmo que lo febanos tot. Porque dimpués veniba lo bueno. Bien de chugar con cosas que no tenebanos de cutio. La de partidas de ping pong que me i facié. M'alcuerdo como si lo leyese hue d'un comic an que os X-Men se barallaban con a Chirmandat de Mutantes Diabolicos quan i yera Piros, Lurte, Mistica, Destino, ... Dimpués bi heba un chiquet bar an que te podebas mercar a un pre por debaixo d'o mercau, un refresco y una bolsa de potras(1), birolla basica en a nineza. A tarde a soben remataba con bell partiu de futbol u baloncesto. Asinas que tot lo ferrete y lo mal rato condenando-nos a l'infierno, a la fin mereixeba la pena por un balón y un tebeo.

A la fin, a mia clica nos preniemos una chiqueta venganza. O bar que en he charrau, gosaban de levar-lo alumnos mayors. Un diya, un mosen nos vinió a yo y bell atro zagal d'a colla mia y nos dició que heba de proposar-nos una cosa. Quereba que nusatros levasenos o bar. Nos explicó como funcionaba, quals yeran os pres, a on se deixaban as perras, ... Nusatros yeranos encantaus de tot. De chiquet, quan confian en tu y t'encargan una responsabilidat, te'n fas bien contento. Ya en rematando, quan ya hebanos acceptau, o mosen nos contó que nos ne febanos cargo nusatros porque os anteriors heban furtau diners. Dica alavez sisquiá i heba pensau. Talment dengún de nusatros. Pero buena ideya que nos dió.

No sé quanto tiempo estiemos levando lo bar. A mia memoria ye malisma y ta istas alcordanzas mesmo pior. Pero sí que m'alcuerdo de tot lo que furtabanos. Cada diya, en rematar nos pillabanos un refresco y una bolsa de potras minimo. Os furtos iban puyando de nivel, en viyer que no nos pillaban. A la fin, tamién pillabanos bella libra (2) porque, en salir d'o Club Choven, marchabanos escapaus t'os recreativos a deixar-nos-ie as perras en a zaguer maquineta que hese saliu. A la fin, como ye normal, as cuentas no cuadraban por garra cabo y nos pilloron. No nos facioron cosa. Simplament nos sacoron la chestión d'o bar. Tampoco no podeban contrimostrar os furtos pues no nos heban pillau y prebar de que uns estudiants de 6º-8º d'EChB levasen una contabilidat meyo seria de qualcosa, ye absurdo.

Entre os cenyos de rebeldía, l'asunto d'o bar, y que me feba mayor y ya me tiraba más os recreativos que no lo futbol, s'acabó aquello de lo Club Choven. Pero he visto repetida tantas vegadas ixa estratechia de "chuguetes por doctrina"... Y tantas mais y pais que cayen en a trampa. A sociedat civil y laica tien recursos de sobra ta que a cachimalla pase un rato sobrebueno cada tarde, sin haber de trusquir-se la contrapartida. Asinas que si no quiers que a tuya filla u o tuyo fillo haiga de sentir seguntes qué barbaridatz ya sabes lo que no fer.

(1) En Andorra (no sé si en atros puestos) se fa servir a parola "potras" ta referir-se a ixos concietos alimentarios como en son as trunfas, os ganchitos, os encurtius, as pipas, ...

(2) T'os más chovens (hibo que pampurria me doi agora mesmo), una libra yera una moneda de 100 pecetas, (0,60 euros) que te daba ta quatre partidas en un recreativo.

No hay comentarios: