jueves, 24 de diciembre de 2015

Consellos y más ta una #cenafacha

En fa ya bell anyo que levo fendo servir o hashtag #cenafacha ta contar as mias penas en ixas lifaras nadalencas que nos imposa o calendario gregoriano. Dende que empecipié o fenomeno s’ha ixemenau y en istos diyas son muitas as personas que comparten ista opinión y iste sufrimiento. Talment ye o momento de fer-ne bella reflexión, memoria y, por qué no, consello.

Conste que quiero muito a la mia familia. Pero no comparto con ellas muitas cosas. A ideyolochía en ye una. En a familia-familia, soi a sola persona d’izquierdas. Si ubrimos una miqueta o rolde familiar, a la parentalla de segundo y tercer grau, no me quedo tant solenco, pero continamos estando una chiqueta minoría, cargada de pacencia. 

L’atra ye lo que dica no fa guaire pensaba que yera simpla prudencia. Con a intención de no provocar pleitinas esterils an que dengún no ferá venir a plego a l’atro, gosaba d’esquivar habilidosament os temas punchudos en a mesa. Bella vegada, fendo verdaders malabarismos dialecticos ta pasar d’o “tema catalán” a “o zaguer programa de José Mota” con tasament bella paroleta acompanyada d’un “quiers más torrón?” a o polemizador que pertocase. Manimenos, en l’atro canto, pareixeba que bi heba un encerrinamiento en amargar-me a nueit. M’he maravillau d’as pingoletas argumentals que ha feito bell familiar ta conseguir vinclar o vin de Carinyena que yeranos bebendo con “a dictadura chavista que nos deixa sin mercar papel de cul y compresas”. Yo le deciba prudencia, pero una amiga y aguda politica le clama lenguache d’o poder a ixa seguridat y bamba con que enristen contra yo, u contra las mias ideyas.

Estar solet ye duro. Si tiens en frent a la familia tuya pior. Por ixo, y no por ganas de fer-me-ne a mofla, que deciba belun, creyé o hashtag. Ta poder aconhortar-me con os followers y friends d’o rete. T’afogar ixas penas entre os bits y no rematar a pur de chilos u de faltadas que ye a soben lo que te demanda o cuerpo. Ixa ye a estratechia que decidié de fer servir dende fa bell anyo. Pero la barracho con atras d’antes y beluna nueva. Tos las describo.

A riseta somarda. A soben no quieren que endizcar-te ta que blinques. Mas que más con os temas que sabes que yes más sensible. En o caso mio, Catalunya. Deixa-les charrar entre que fas un cenyo como de “no te voi a responder. Soi por dencima d’ixo”. Si te’n preguntan, un “ye muito más embolicau que no ixo que dices, y creigo que no bi ha prou tiempo ta charra-lo”, te salvará de horas de retolica sin sentiu que rematarán con argumentos d’a mena “pero ye que isto ye Espanya” y cosas parellanas.

A pregunta inocent. Una d’as más divertidas. Has de fer como que no tiens ni ideya d’o tema que se’n ye charrando y fer-les cayer en as suyas propias contradiccións. Funciona millor, lochicament, si en realidat controlas o tema. Un d’os afers que foi servir isto ye con as lenguas. Cada vegada que sentencian “en Echo no s’entienden con Ansó porque ye de tot diferent lo que i charran”, les preguntas “ah sí? Tú que diferencias i trobas?” Lo mesmo vale ta totz os topicos. Preguntas como “pero exactament que ye lo que fació Monedero?” deixan a o contrario en evidencia, farfallando respuestas que no tien o cunyau promedio. Recuerda que un “por qué?” a soben ye a millor respuesta a qualsiquier argumento.

Fer esbarrar o tema: Tornan a dar ferrete con Venezuela? Aprofeita qualsiquier enchaquia ta cambiar de tema. Puetz inventar-te cosas si cal. “Pues en Caracas bi ha un observatorio astronomico, que son estudiando os obchectos transneptunianos.” En a familia mia, o tema de l'astronomía funciona de bitibomba, pero cuento que no ye lo cutiano, asinas que adapta-lo a lo que funcione en la tuya. O cunyau furo gosa de resistir-se, pero si sabes re-endrezar-lo bien de tal traza que se sienta igual d'important, tiens obchectos transneptunianos dica que salga o torrón.

L'enemigo común. Cuento que en todas as familias bi ha bell tema que une. ¡Qué tiempos quan o trasvase, que todas charrabanos d'o mal que nos deixaban en a tele y d'o carnuz de Cañete!. Regular que trobarás bella cosa que tiengatz un odio común: os pingüinos, Maná, Pablo Motos, o queso, …. quemisió! Si no ye asinas, regular que lo tendrás con parte d'a familia. En o caso mío, funciona muit bien a relichión ya que buena parte somos ateus y, como ye normal, deixamos a o cristianamen sin argumentos en un petén. L'odio une más que qualsiquier atra cosa. Aprofeita-te-ne!

O mal menor: Como o mal tertuliano, tiengo opinión quasi de tot. Fallo muito en economía y esportes porque son temas que, basicament, me la bufan. Pero encara que tienga opinión de quasi tot, siempre bi ha cosas que me “tocan” más y atrás que menos. Esfenderé a mia posición sobre os entibos u a lengua, con firme rasmia, pero si se charra, por eixemplo, d'o tramvia, pues ni tant mal. Prou que soi a favor d'o tramvía en Zaragoza y creigo que ha feito honra pa amillorar a vida en a ciudat, pero no voi a tricolotiar-me con a familia por una basemia de l'Heraldo. Si denguna d'as anteriors no t'ha funcionau, siempre puetz fer esbarrar o tema de conversa a uno que t'importe menos. M'estimo más de sentir fateras sobre bicis por as aceras u lo ciento d'averías que tienen os tramvías, a toda la reuca cutiana de micro y macromasclismos, por eixemplo.

Y tot isto no significa que no respete a la mia parentalla. Tot lo contrario. Si no los respetase los encorrería, les chilaría y los ninviaría a escaparrar. Manimenos m'aguanto lo que puedo, contraargumento quan no me'n queda atra y prebo de ufrir-les unatra anvista, que por un regular replegan con ixe cenyo de “ai que choven yes, que no sabes lo que dices”. 

A lo menos tiengo ixa atra familia, ta aconhortar-me y compartir istas penas. No debo d'estar tant solo, quan por tot, salen hashtag parellanos u bingos como iste que publicó eldiario.es y que me pasó la gran Lucía!


No hay comentarios: