jueves, 13 de marzo de 2025

La presera d'as presentacions

Cada vegada que voi ta bella presentación de libros me siento como un animalet desvaliu y indefenso que va cara t’a suya presera sin dudar. Un que no puet escusar deixar-se cayer-ie, en la trampa, como un gurrión. Guarda que, dende habe tiempo, me decidié por una politica de no mercar mas libros d’os que adubo a leyer. Una politica que queda nomás en un plano teorico y que nunca no he plegau a cumplir. Entre atras razons, porque sigo indo ta presentacions.

Asinas me pasó con La huella vikinga, un libro que, a priori, m’interesaba bien poco, pero que, a los cinco minutos d’empecipiar la presentación, heba decidiu mercar. No nomás ixo: Laia San José sabió vender-lo tan bien que se blincó lo riguroso orden de lectura que teneba estableixiu pa la montonera de libros d’o repalmar de “por leyer” y se caló entre los primer puestos d’a ringlera (podrez leyer la resenya en Entre cortesía y colofón en los siguients días).

Ayer tornó a ocurrir. Me sintié como Ignatius Farray en aquel running gag que feba, penando por repetir las suyas errors: “M’ha tornau a pasar, no aprendo, no doi una”. La vispra heba visto en Insta que Samanta Schweblin visitaba Zaragoza pa presentar lo suyo nuevo libro de relatos en lo Paraninfo Universitario. La conoixié a traviés d’o taller de Sci Fi feminista que organiza La Montonera dende fa bel anyo. Astí leyiemos Kentukis, una d’as dos novelas que tien publicadas. Una historia sobre tecnolochía, soledat y atras cuestions bien rusients que sabe creyar una atmosfera amuinadera, preocupant y a sobén anguniant a on que antimás se cruzan a-saber-las microhistorias. Me fació goyo, pero no pas tanto como pa correr a repetir autora. M’estimo mas d’ir blincando cheneros y escritoras que no encerrinar-me en trusquir-me las obras completas de cualcún, por buena que siga. Asinas que no heba tornau a saber d’ista autora dica que vide la convocatoria d’a presentación.

Vai, Carlos, tu puez. Sabes que lo puez fer. Ye nomás una presentación, dengún no t’obliga a mercar cosa. I vas, veyes lo que tienga a decir Samanta, prenes notas d’as ideyas suyas, aprendes d’o que puedas aplicar cuan te pertoque a tu fer presentación y te’n vas con los mesmos libros que i arribés”, m’iba repetindo por lo camín t’o Paraninfo. “19,90 euros. Jibo con lo pre. Y febrer, que lo pasé en royo. Nanis, que no me lo merco. Ya me l’ampraré de bella biblioteca si me fese goyo” me dicié en veyer los libros sobre la mesa antes d’entrar-ie. “U, a una mala, me lo pillo mas adebant, cuan haiga baixau la muntonera de pendients”.

Una buena escritora ye a sobén una buena comunicadora, y Samanta tardó un tres y no res en ganar-se-me. A los cinco minutos ya heba quitau la libreta d’a mochila pa apuntar un par d’ideyas que dio y una frase que me trucó. Pa forro de bota, la entrevistadora, Eva Cosculluela, sabió menar prou bien l’acto y conseguir de l’autora a saber qué reflexions. Muita medolla en menos d’una hora d’evento. ¡Qué important ye tener una buena presentadora, que conoixca obra y autora y sepa trasmitir!

A la fin, prou que sí, me merqué El buen mal. Dreito t’a muntonera. I tiengo cuantos que irán antes, m’entrefilo. U no pas. Por que lo de leyer ye de mal saber que lectura t’aganará en rematar la que tiens entre mans. Lo que ye de seguro ye que, en la siguient presentación que i vaiga (iste mesmo sabado en tiengo una), cayeré en la presera y acabaré mercando lo libro. Pa ixo se fan.

No hay comentarios: