viernes, 11 de noviembre de 2022

Libros que "nomás levan una cosa"

I hai un topico, quasi un meme en lo sentiu Dawkinsiano, que ye ixe d’a sinyora fendo ringlera en lo supermercau con un pote de qualcosa y que sabes que acabará pasando por caixa antes que no tu. N’i hai de directas, que en que te veyen, rai si ye con un carro rebutient u con un cesto con quatre productos, te demandan de camín ¿t’importa que pase primera, que no levo so que una cosa?. N’i hai d’atras que no son tant garrispas y antes de fer LA pregunta se te meten cerqueta, amostrando lo suyo solo paquet de garbanzos y mirando-se-te de vislai como si con la uellada fuese prou pa saber d’as suyas intencions. En iste grupo n’i hai mesmo de qui aproveitan bell momento que te miras lo mobil u que yes pensando en los Targaryen u que me sé yo, y sin parar cuenta las tiens debant. Personalment, ye bien raro que tienga tantisma prisa como pa no deixar que pasen debant. A sobén, antes de que me lo pregunten, les escuso la hipotetica vergüenya de fer-lo y les ufreixco lo mío puesto. “Pase, si quier vusté, que yo levo mas cosas”. Tot un personache, ixa "sinyora d’una sola cosa".

D’a mesma manera, i hai “libros d’una sola cosa”. No porque sigan monotematicos, que ixo rai, sino porque tienen lo mesmo comportamiento. La caixa d’o super podría asemellar-se a la muntonera de libros que las aficionadas a la lectura gosamos tener. Seguntes en mercas, la muntonera puya, seguntes en leyes, baixa. Y no sé vusatras, pero yo por un regular voi en orden. Ye cutiano, mas que no me faría goyo d’admitir, que amaneixca un libro que “nomás leva una cosa” y se blinque tot ixe orden. Que se cale, de rapiconté, por debant de toda ixas resta d’obras que levabas aguardando leyer en que rematases la lectura actual. Belún, levaba tiempo acucutando. Surtindo, por eixemplo, en los rets socials, con ixa portalada que te truca l’atención, u estando la zaguer obra d’a tuya escritora favorita a qui le demandas que, por favor, aspere un poquet a que te leigas lo que tenebas por debant. Puet estar que siga una d’ixas desalopadas que son amor a l’inte, que lo veyes y no te’n puetz adubir, que te l’has de leyer sí u sí, que te miras la muntonera y les dices “lo siento, pero isto ye prioritario, ¿que no veyetz que no porta que una cosa? Cal que se blinque la ringlera”.

Igual como en lo super, me pienso que lo normal ye deixar-los pasar, que no pasa cosa por alterar l’orden de l’universo. En escribir isto levaba tres decepcions seguidas, tres libros que deixé a metat de tant malos que yeran. Me pasa poco. Tiengo gustos amplos y m’he trusquiu catenazos infumables a trompicuesco. Talment yera lo momento vital, que me sé yo. Puet estar que mas entabant le dé una oportunidat a un d’ells que, me pienso que tampoco no yera tant-tant malo. En la mía muntonera, n’i heba quatre u cinco que aguardaban lo suyo turno dende fa bell mes. Pero vivir cerqueta d’una biblioteca municipal te da acceso en un tres y no res a un catalogo muito mas amplo, asinas que bi heba, en ixos repalmars, un “libros que nomás portaba una cosa” demandando, suplicando, chilando que se podese blincar l’orden d’a coda, que pasase debant y que la resta aguardasen un poquet, que no pasaba cosa, que la muntonera continaría baixando, encara que fuese una miqueta mas tarde. Lo resultau: un d’os millors libros que m’he leyiu iste anyo, un disfrute dende la primer pachina, con una historia que m’ha teniu en candeletas y buena cosa de temas pa pensar-ie.

Asinas que lo mio consello, que dengún no ha demandau pero que me permito lo luxo de dar-tos, ye que deixetz pasar a las sinyoras que levan “nomás una cosa” y tamién a los libros. Vale la pena.

No hay comentarios: