sábado, 12 de diciembre de 2020

Luitar solenco

Fa poco leyeba a un conoixiu fer-se a bamba de “estar un francotirador” y de “no casar-se con dengún”, prebando de fer veyer una suposada independencia u neutralidat en un conflicto. Ixa ye una actitut bien común y que cada día cuento que s’ixemena mas. L’individualismo, potenciau por lo trunfant neoliberalismo, ye ganando espacios por cada día y la organización y lo colectivo resiste de mala manera. Me sorprende, manimenos, las personas d’izquierdas que prenen ista actitut como buena u mesmo rebelde, proclamando-se lupos solitarios, ronins, James Deans d’a nuestra era.

Mesmo la metafora ye mala. Un francotirador, por un regular, ye una parte mas d’un exercito u un cuerpo armau y, como tal, fa parte d’un equipo y cumple las ordens d’os superiors u d’a persona que los organice. No s’adedica a foter tiros concieterament a qui le rote. Los lupos solitarios pateixen a-saber-lo ya que, igual como los humans, son sers socials que aprecisan d’atros companyers pa poder vivir. La prioridat d’un lupo solitario, precisament, ye trobar companyers pa formar una nueva familia. Mesmo los ronins, samurais sin amo, no ye que no en tenesen porque no queresen servir a dengún. La mayoría yeran por herencio u por haber estau refusaus por lo suyo sinyor.

Los sers humans somos sers socials. Aprecisamos d’atros d’a nuestra especie pa sobrevivir y relacionar-nos. La soledat ye causa de muitismas malotías. Ye toda una pasa d’o nuestro tiempo que prebamos, conscientement u no pas, de combatir por cada día. Prou que aprecisamos momentos pa nusatras mesmas y que i hai chent mas solitaria que no atras. Pero ixa necesidat ye present y incontestable.

La izquierda radical ye una opción minoritaria. D’ixa circumstancia, indeseyable por definición, pareixe que se'n haiga feito virtut. Femos, a sobén, un exercicio de superioridat moral a on que somos las que “nos salimos d’o rabanyo”, las que hemos “ubierto los uellos”, como si toda la chent que fa parte d’as opcions mayoritarias no tenese criterio propio. Que en muitos casos ye asinas y no pas en muitos atros. Ixe sentimiento d’estar mas agudo que no dengún se leva ta l’entorno cercano y, qui no milita en garra cabo se veye a ormino a si mesmo como un ser de luz, immaculau, que puet y quasi ye en la obligación de sinyalar tot lo que fan mal los colectivos y los "sers alienaus" que en fan parte.

Fer parte d’un colectivo u d’una organización sí que ye una virtut. Significa estar capable de chuntar-te con atras personas con los mesmos intreses, de debatir, de construyir chuntas y de conseguir cambiar la realidat. Nomás en colectivo se pueden cambiar las cosas. Lo mito de “la persona que lo cambea tot” ye por un regular ixo: un mito. Acatar decisions colectivas no significa renunciar a los prencipios d’un. No ye casualidat que los neoliberals y lo cunyadismo de toda mena se califiquen tant a sobén como “librepensadors”, acumulando-se una pretendida independencia ideyolochica que les aparta d'a resta, corderetz que repetimos lo que diz l'asembleya, comité u lo que tiengamos. L’individualismo ye precisament lo que define a uns y atros.

Las organizacions d’izquierda no son, u no habrían d’estar, que medios pa conseguir los nuestros obchectivos. No son, u no habrían d’estar, capilletas dogmaticas a on que respuliar un amén a lo que digan los liders - electos u “naturals” - si no espacios de debat. Fer parte d’una no ye un voto relichioso que te i vincle pa cutio, sino entender a on se puet fer mas honra en cada momento d’a vida y d’a luita. Garra organización no ye perfecta, igual como garra human no’n ye. Pero la fuerza d’a clase treballadora ye precisament en lo suyo numbro y en la suya capacidat organizativa. Cadaún no puet guaire, chuntas lo podemos tot.

Treballar en colectivo ye dificil, prou que sí. Implica renunciar a cosas, aguantar a chent que talment no estomagues, haber d’explicar un ciento de vegadas cosas que veyes caboliosas, tricolotiar-te, perder tiempo, niervols y mesmo diners. Ye en muitas ocasions una fuent de stress emocional. Pero lo capitalismo ye un enemigo bien poderoso y dengún no dició que fuese facil redotar-lo. No ye casualidat que dende lo neoliberalismo, a traviés de toda la suya producción ideyolochica y cultural, se fomente terne que terne ixas actitutz en contra d’a organización colectiva. Lo raro ye que tanto royo comparta ixa envista.

No hay comentarios: