martes, 24 de marzo de 2020

Un runner confinau

Por si belún no lo sabe, soi runner. Soi un d'ixos que se meten ropa fosforita, imple los parques y riberas d'a ciudat y, cada poco tiempo, tos deixa sin poder ir en domingo t'o Carrefour porque tallamos toda Zaragoza pa fer beluna d'as nuestras corridas. Ya m'he sentiu todas las vuestras chanzas plenas d'orichinalidat y inchenio: que si correr ye de gabachos, que de qué fuyimos, que si femos partius de solteros contra esburciaus... Asumo tot isto. Viengo d'una larga tradición de hobbies con mala fama. Rol, comic, sciencia-ficción... Tos diría que simplament "Let people enjoy things", un lema que me fa a saber qué goyo, pero en tiempos de confinamiento creigo que ye millor un chiquet post pa explicar bella cosa.

Lo 80% d'as runners son unas carnuzas. Como lo 80% d'os estudiants de FP administrativo, lo 80% de coleccionistas de sellos, lo 80% d'amas de cans u, a la finitiva lo 80% d'a humanidat. Prou que i hai chent que se blinca lo confinamiento pa correr, igual como n'i hai que se lo blincan pa fer una gambada, veyer a bell amigo u salir quatre vegadas cada diya t'o supermercau. Las runners que lo fan son la mesma mena de chent que va de cutio con la bici por la cera a tot meter: vasuera que nos hode a tot un colectivo. La resta se queda con ixo: con lo carnuz que no sabe respectar a la chent. Porque no ye una qüestión de leis. En ye de respecto. 

S'ha prohibiu salir a correr. Han zarrau los chimnasios. I hai atros paises que no lo han feito. Me falta información pa saber quáls tienen la razón. Tampoco no me pareixe esencial que continen ubiertos los estancos, pero entiendo las razons. Son qüestions debatibles, en tot caso. Me pasoron un video istos diyas decindo que no s'habría de permitir salir a correr porque, en l'estau espanyol, si se deixase, "correría mesmo Echenique" (parolas d'o video, no pas mías). No sé si sería asinas, pero barrunto que sí. Que ixa envidieta tant común faría a muita chent salir t'a carrera con las maripís sin haber-lo feito en la vida, nomás porque "¡no va a salir lo vecín d'o 4º cucha y no pas yo!". Talment no. Talment la población me sorprendería y las que no corren se quedarían en casas veyendo series y a yo me deixarían fer-me los míos kilometros tranquilet. En qualsiquier caso, no vale la pena arrisgar-se. Me quedo en casa. Porque lo dicen las autoridatz sanitarias y por solidaridat con la resta de chent confinada. No pasa cosa por estar-me un mes, u dos u los que calga fendo exercicios de fuerza con lo Youtube en lo mío salón de 15 metros quadraus. Ni yo, ni la mayoría de runners d'a ciudat ibanos a fer garra record. Somos en isto pa pasar lo rato. Quan lo confinamiento pase ya nos tornaremos a meter en forma. Tendremos muita vida por debant, aspero.

Pero i hai muita rabia de l'atro costau. D'a chent que no corre y que no entiende que lo faigamos, ni que sigamos encarranyadas por no poder salir a fer las nuestras corridas. Y quiero con iste post explicar-nos un poquet. U explicar-me, ya que no puedo charrar por todas las runners. Corro porque m'aduya a estar sano. Porque pasaus los quaranta no me queda atra que cudiar-me una mica. Corro porque m'aduya a espantar los míos monstruos personals. Porque ye un rato de pensar, d'estar con yo mesmo, d'analisar-me y entender-me millor. Atros los espantan a pur de bieras, u indo ta todas las asembleyas de colectivos d'a ciudat. Cadaúna como le agane. Correr ha suposau pa yo una manera de espolsar-me muita d'a mierda que se m'apega totz los diyas a la mía piel. Ixo, y fer bieras con las amigas y las compas son dos d'as cosas que m'aduyan a devantar-me cada maitín. Agora no puedo fer garra d'as dos. Asinas que quan sintatz a bella runner queixando-se de que no puet correr, aturatz un momentico a pensar-ie, empatizatz, y comprendetz que sigamos hodidas. Sin dramatizar, pero hodidas.

No hay comentarios: