martes, 26 de febrero de 2019

Pareixe que pleverá (relato TdB)

- Pareixe que pleverá - dicié en salir d’o portal
- No pas hue - lo portero me respondió sin mirar-se-me, con la uellada perén en lo ciel nuble y un chiquet movimiento d’o escarbadients que acucutaba por un costau d’a boca suya - Seguirán las boiras dica la tarde y s’ubrirá lo ciel pa la nueit. Si no por las luces d’a ciudat, hue sería buen momento pa alufrar las estrelas, Don Licer. Pero no ha de plever. Si quier, le guardo lo bateaguas en la portería.


Lo portero yera un repui d’antes mas, con una d’ixas educacions doctrinarias que le feban tractar de “don” a los propietarios d’os pisos que vivibanos en ixa comunidat. Unos modos que obligaban a ubrir las puertas a las damas y a carranyar a los crios que correban por los corredors que levaban t’os ascensors.


Tasament s’heba estau bell anyo en la escuela d’o suyo lugar. No teneba estudios. No entendeba de politica, economía u historia. Nian de futbol u d’os alparceyos que saliban en las revistas. En la tele no se miraba que bell western de cabo ta quan, d’ixos que las cadenas de poco presupuesto achustaban a brozuecos pa emplir la suya programación. Pero a la hora de conoixer l’orache esdeveniba bella mena d’oraculo, superior a qualsiquier Montesdeoca u Lolumo. Rivalizando con lo Meteosat, l’Aemet y toda aplicación informatica que, a pesar d’as patacadas de datos y modelos estadisticos, ni s’acercaba a lo porcentache d’aciertos d’o portero d’ixa finca.


Ixe maitín de chinero amaneixió con un ciel d’ixe azul poliu que fan servir en las pinturas d’as ilesias quan idealizan lo paradiso. No i faltaba que un dios cerrudo acercando lo dido a un Adam a pocas de fer-se carne y tener lo privilechio y la maldición d’estar lo primer humano. Cosa m’hese feito barruntar plevida de tardes. Lo parte d’a nueit d’antes anunciaba un diya de sol, de puyada de temperaturas, quasi primaveral. Raro en ixa parte de l’anyo, pero ya se sabe que dende fa bella decada, l’orache ye varrenau de tot. D’aforro en lo preto d’o hibierno, buchorno pa Carnaval, cierzo por toda la ribera en agosto. Por cada anyo se feba de pior endevinar con qué fenomeno meteorolochico te trobarías a l’atro diya.


Manimenos lo portero continaba fendo pleno. Totz los maitins heba previsto, punto por agulla, cada bufada de viento, cada gotarraina cayida d’o ciel. Mesmo la nieu, que nos afalagaba con la suya presencia tant de vez en vez, yera un mas d’os elementos que entraban en las suyas inconscients equacions.

- ¿Cómo lo sabe? - le preguntaba de cabo ta quan - ¿Cómo puet encertar cada diya l’orache que fará, si nian los scientificos lo consiguen?
- Fendo ficancia. Cal fer ficancia. Y firme rato alufrando lo ciel.


Con ixo me quedaba. No veniba garra explicación dimpués, ni me recontaba que hese visto a tal u qual muixón esvolastriando no sé cómo. U si l’airaz que hebanos sufierto la tarde d’antes yera lo culpable de que a l’atro maitín hese feito fagüenyo. Los suyos secretos, si sisquiá yera conscient de tener-los, quedaban pa cutio con ell. Amagaus como los papels d’una achencia d’espionache. Mesmo millor.


Belún d’ixos secretos habió de fer servir pa que, con l’escarbadients movendo-se de costau a costau d’a suya boca, predecise una tronada ixe maitín azul-paradiso de chinero. “Cayerá tronada. Dimpués d’a siesta si fa u no fa”, sentenció. Sin dubdar-lo me’n torné ta casa a por lo gambeto gran. Chusto a ixa hora plegaba d’a oficina y no quereba arribar chupiu. Quan lo portero parlaba de “tronada” no se referiba que podese espurniar una mica firme, ni a que plevese de manera chenerosa. Una tronada yera una tronada. Lo ciel cayendo-se-nos dencima, como temeban los galos d’os tebeos d’Asterix. Una tronada yera truenos, yera eslampius, yera rayos. Y augua a boticiegas, prou que sí. Una tronada yera l’estrapalucio que anuncia qualque mena d’apocalipsi, l’augua rebocando por los alcanduces d’a ixa antiga carrera d’o casco viello zaragozano.


La chenta pasó y torné ta casa con lo gambeto arrebullau en la parte de dezaga de l’auto. Lo ciel continaba tenendo ixa pictorica color. Vide los patos nadando tranquilament por lo bell medio d’o rio, como si ixas capacidatz supersensorials que les acumulamos los humanos no les avisasen d’a tronada que sin dubda sería acercando-se. Porque encara que tardase una mica a arribar, lo portero nunca no heba fallau. A fe que en qualsiquier momento lo ciel s’enfoscaría y la plevia escomenzaría.


No olvidaré nunca la suya cara en lo prencipio d’aquella tarde. Un cenyo encarranyau, furo, con verdader odio en las corrucas que daban personalidat a ixos caixos y ixa frent. Lo portero se miraba ent’o ciel, prebando de leyer la letra chicota d’un achuste que talment hese firmau con l’orache quan naixió en un lugar d’a Val d’o Xiloca, y que por primer vegada no cumpliba una d’as partes. Los elementos no le obedeixeban. L’ausencia d’a tronada no yera un chiquet retraso por bell chiro en los vientos pirinencos u qualcosa pareixida.

- ¿Tronará u no tronará? - Le pregunté con tono chuzón.

No respondió. Nomás una fugaz uellada me convidó a seguir con lo mio caminar entre que ell continaba rebuscando por dencima d’os nuestros tozuelos a on se podeba amagar la anunciada tronada. De tardes heba d’acabar unas fayenas d’a oficina. T’a part d’alavez siempre me levaba treballo ta casa. Asinas que lo que pasó contino lo he de recontar por lo que me dicioron que heban dito chent que diz que vido lo que pasó. “Si quiers mentir dí lo que sientas decir”, diz lo refrán, pero lo caso ye que todas las versions coinciden en la mesma inqüestionable final.


Arredol d’a meya t’as cinco, con ixe mesmo teito monocolor sobre la ciudat, libre de toda boira, diz que lo portero empecipió a chilar-le a lo ciel. Secutiba lo suyo punyo fendo remango, como si ixe conchunto de nitrocheno, oxicheno y quantos elementos mas tenese esmo. Le chilaba, le deciba que se deixase d’enganyuflas, que ell sabeba quan heba de plever y quan nevusquiar. Si heba de cayer piedra u chirar-se lo cierzo. Recorreba la carrera en primeras, y toda la mazana dimpués, mirando-se entalto pero sin entrepuzar-se con garra d’os foraus ni recholas sueltas que abundanban tanto por lo nuestro barrio. Repetiba las suyas menazas, talment con l’asperanza de que l’orache de toda una planeta reblase debant d’un simple hombre. Dimpués de quasi una hora, con lo sol ya en l’horizont amaneixió la primer boira. Chiqueta, blanquinosa, mica ixorrontadera.


Beluns d’os vecins ya heban baixau a mirar de fer-le venir a buenas.

- Tranquilice-se portero. No pasa cosa por entivocar-se. Nian los saputos d’os telediarios tienen un zero por cient d’errors - le deciba uno.
- Si contina chilando ent’o ciel, le tendrán por alunau, y vendrá la policía, u los de servicios socials u quemisió y se le levarán. A mirar si no va a poder veyer mas a los suyos fillos - preixinaba unatro.
- Ya arribará la tronada, portero. Puet estar que nomás s’haiga entivocau en la hora. ¿Veye como ya i hai astí una boireta? - prebaba de trobar un punto meyo la vecina d’o cinqueno quarta.


Todas ixas parolas esnavesaban por la ment d’o portero que seguiba limpio paroliar con los elementos. L’arribada d’a boira pareixeba mesmo haber-le animau. Una chiqueta victoria que le endizcaba pa continar con la suya cruzada personal. La foscor conquerió una nueit mas la ciudat sin que hese pleviu ni zarapita. Los vecins fueron ocupando las suyas casas, aguardando que los presentadors d’as noticias les decisen qué heban de pensar lo maitín siguient, u deixando que los esportistas de l’equipo contrario se levasen toda la suya frustración en forma de faltadas.


Lo portero no debió de cenar aquella nueit. Diz que se i estió dica aquell trueno, aquell primer trueno que fació que tot l’edificio salisenos t’as nuestras finestras a veyer como a la fin teneba razón. Un trueno que sonó a la voz d’un dios primichenio, como si una litarrada de planetas se tombase ent’as casas nuestras. Dende astí viyemos a lo portero, abaixo en la carrera, con los brazos ubiertos pataleros que pareixeba que le hesen creixiu. Con un amplo riso en la cara y los uellos zarraus d’o placer que sentiba en haber ganau la suya batalla personal. L’augua empecipió a cayer a marancantón y una mormor se sentiba entre los vecins, que comentabanos con los familiars como siempre, a la fin, lo portero teneba razón. “I hai tronada, veyetz?” recuerdo que les dicié a la mia muller y lo mio crio, que alavez no heba feito ni los cinco anyos, “¡ya sabeba yo que tronaría!” comenté, como si podese tener una parte d’os poders precognitivos d’o portero.


De rapiconté, tot lo ciel s’iluminó, enlucernando-nos por bell rato. Dimpués, un trueno. No, no yera un trueno. Yera lo pai, lo vuelo de totz los truenos que nunca haigan feito tremolar la tierra. Nos ixordó. Espantaus, mas d’uno s’acochó buscando protección en lo mobiliario d’almagacén sueco que compartibanos la mayoría d’as casas. La noticia fue pasando de boca a orella y a la boca d’otri. Y asinas-asinas dica arribar a todas las casas de l’edificio. A on que lo portero se trobaba bell segundo antes, no i quedaba que cenisas por tierra y un rolde negro de piedra cremada. D’ell, d’aquell hombre d’o Xiloca a pocas de chubilar-se, no en quedaba ni perreque. Ni la suya chaqueta marrona, ni lo camatón de claus que portiaba siempre penchadas d’o cinglo. Cosa. Ni un repui. Nomás un sinyal debant d’a puerta que heba cusirau por tantos lustros.


La tronada acabó a escape, poco rato dimpués. Enarcaus, los vecins fuemos baixando poquet a poquet t’a portería. Nos febanos cruces. No entedebanos que heba puesto pasar. “Bell rayo le habrá alcanzau” suposabanos. Yera la razón mas plausible. Totz tenebanos la glarimeta en los uellos pero denguno no la deixó esbarar por lo tefle. Lo portero yera conoixiu y quiesto por totz, pero de vez yera silencioso y distant, asinas que d’entre totz podebanos emplir tasament meyo fullo de datos certeros sobre la suya persona. Nian sabebanos a ón pegaban los suyos fillos ni cómo contactar con ells pa avisar-les d’a mala noticia.


A l’atro diya vinioron los de l’aseguradora a mirar-se lo puesto a on que heba pasau “l’accident”. Las vecinas chafarderas de l’atra escalera me recontoron que heban dito que yera imposible que un rayo fese ixo. Que heba d’haber deixau un calavre. Que no podeba simplament fulminar-lo como si nunca hese meso un peu en la Tierra. Uns dicen que ixa yera la versión de qui no quereba haber de pagar lo seguro de vida que teneba. Atros, que en realidat aproveitó pa ixopar y empecipiar una vida nueva. En lo Caribe, u talment en Mallorca, que diz que i heba estau de viache de novios y le heba feito firme goyo. L’atra, la mas mistica, que defendeba la monitora de yoga que s’heba montau un negocio en lo tercero segunda, yera que la tronada le heba reclamau y que se heba chuntau con lo ciel y los elementos que tant bien conoixeba.


Yo no sé lo que pasaría. Si de verdat lo rayo cremó dica lo miollo de totz los suyos uesos, los musclos, lo pel y mesmo la ropa y lo que portiase dencima. Si será agora fendo-se un brandy en la terraza de bella placha balear, u si ye uno con la pachamama. Dende que ell marchó dengún no m’ha sabiu predecir l’orache, asinas que he iu aprendendo a mirar-me ent’as boiras, a leyer los patrons d’a naturaleza, a alufrar los movimientos d’as aus. Soi encara bien luent d’ell, pero china-chana voi acertando por cada diya mas a soben. Talment d’aqui a bell anyo haiga conseguiu acercar-me a lo suyo nivel. Dica alavez, habré de seguir fendo ficancia, como ell me conselló.


¡Ah, y no olvidetz hue lo bateaguas!. Ista tarde i habrá tronada.

Descarga-te iste relato en formato PDF dende aqui.

No hay comentarios: