martes, 8 de mayo de 2018

Xavi Sarrià, lo Viña, una baqueta y una partida de morra

De cada Viñarock te levas bell recuerdo, bella anecdota, bella historieta que no deixas de recontar terne que terne, aburrindo a ixe publico farto d'as tuyas "batalletas". La que teniemos en lo concierto de Xavi Sarrià ye, como poco, curiosa, y una buena enchaquia pa charrar d'o millor concierto d'ista edición.

L'airera bufaba con rasmia. Las viñarockeras nos amontinabanos en la cleta d'entrada a lo recinto. Puntuals. Ya i yeranos un rato antes d'as 16:00, que yera la hora oficial d'ubridura. Por cada minuto que se retardaban, me iba metendo mas niervudo. Los horarios d'o festival son a saber que estrictos y me feba miedo de fer tarde en un concierto que ya me pareixeba masiau curto pa un repertorio potencial de mas de dos decadas. A la fin, a las 16:15 quasi deixoron lo camin ubierto y, atarrantau, corrié ent'os accesos t'o recinto. Pa escusar-nos tiempo, Arale iría dreita t'a barra a pillar bell par de pozals de biera aproveitando la hora feliz, entre que yo pillaba puesto en la primer ringlera.

Quan i entremos, encara yeran prebando soniu con "Amb l'esperança entre les dents". Plegué en la cleta. Me coloqué en lo bell meyo d'o scenario. Lo viento secutiba los altavoces que penchaban d'un tarabidau de fierros, bandiando como campanas, sobre la uellada preocupada de mosicas y tecnicas. Quité la quatribarrada d'a mochila y me l'anyudé en lo maniquiello pa tener-la bien a man. A lo canto mio, una parella con una bandiera de Cantabria. La oficiosa. La buena. Por dezaga, iba apareixendo chent a embute, con mas mielsa que no yo, que no en podeba mas d'emoción.

Obrint Pas ye la colla d'a mia vida, y Xavi Sarrià me pareixe un grandismo escritor. Lo suyo primer disco ha cumpliu con tot lo que en asperaba, asinas que teneba a-saber-las ganas de poder sentir la suya mosica como cal y como se mereixe: en directo. Pa forro de bota, l'orache menazaba con plevidas chusto a ixa hora y no quereba quedar-me sin sentir ni un segundo d'o setlist previsto.

M'abracé a Arale. Companyera d'emocions y conciertos, de vida y vivencias. Brindemos con los pozals de plastico por estar astí, con todas las dificultatz que hebanos teniu. Xavi apareixió por un costau. Con ixe cenyo timidet y d'emoción que siempre fa en entrar en scena. Abaixo ovacions, punyos alto, sinyals revoliando. Alto, las primers cancions d'o nuevo disco. Nuevas caras que conoixer. Xavi refirmó la ripa de versos a l'arreu de "Amb l'esperança entre les dents" con las voces de dos companyers de banda. En pasar dos cancions, tot lo publico ya yeranos de raso embrecaus, acompanyando de chilos, cenyos y bailes las letras d'os himnos que sonaban.

Entre canción y canción, parolas emocionants, y de cabo ta quan emocionadas de Xavi, que como buen poeta, ye tamién un movilizador de sentimientos y ideyas. "Nunca no renunciaremos a las viellas asperanzas, ni a la pasión de vivir sentindo-nos ingubernables". Parolas que se i puet identificar qualsiquier persona que milite en los movimientos socials y politicos d'izquierdas. En una d'ixas pausas, dende lo publico, empecipiemos a chilar "Sempre anirem obrint pas", y pareixe que a lo cantaire le toquemos bell poquet la fibra.

En bell momento devantemos lo sinyal. L'aragonesa con la estrela en lo bell meyo, con ixa horrible pero identificativa linia negra que fa lo contorno. A lo canto nuestro, una moza dició estar uescana y nos presentemos. Dende dezaga, poco tiempo dimpués, apareixió un mozo choven y grandaz, que nos aduyó a puyar lo sinyal, y que s'encertó que yera de Alquezra. Tot quedaba en casa. La mesacha pilló lo sinyal. Lo mesache se la puyó a corderetas. Y la quatribarrada puyó bell metro mas pa saludar a publico y mosicas, y avisar de que astí baixo bi heba aragonesas. Que no todas somos Lambán u Rudi.

Las letras de Xaxi animan a seguir luitando pase lo que pase. A no reblar. "Y sobre las cenisas de tantas redotas, continaremos devantando-nos una, dos, mil vegadas. La nuestra victoria serán las risetas que han de venir". Charran d'os nuestros referents politicos y culturals. Charran d'a chirmandat entre los pueblos, d'o respeto a la pluralidat cultural y lingüistica. Dedicó cancions a Aragón y a atros d'os pueblos que i yeranos presents, prou que sí. A los chovens d'Altsasu, a las victimas d'a violencia masclista, a los presos politicos, a los raperos engarcholaus por cantar. A la nuestra chent.

A metat concierto, plegó la plevida. Espurniando en primeras, y metendo-se fura por cada momento. Las pipas habioron de forrar, a tot meter, los trastes con plasticos. Las mosicas fuyindo como podeban. La ixufrina que feba fació que se chipiase lo scenario bien chipiau. Bien se vale que duró poco, y la colla adubió a tornar. Tornó la mosica, tornó l'alegria, y bell temazo d'o concierto. Con las d'o nuevo disco, se barrachó beluna d'Obrint Pas y mesmo una versión d'o Sarri sarri. Pero como he dito antes, los tiempos d'o Viña son estrictos a-saber-lo y encara que facioron la prebatina y dende abaixo chilabanos aquello de "Una cançoneta y mo n'anem", no les debioron de deixar.

Dende lo scenario empecipió lo reparto de recuerdos. Lo batería aventó una baqueta. Yo yera bien a la tisva, y.... ¡chusto en la mia man!. La pillé a l'aire, bien agazapiada, quan un segundo dimpués unatra man l'agazapió tamién. Yera la d'o mozo d'Alquezra que acababanos de conoixer. Nos miremos con ixa uellada de ¿y agora qué? "¿Qué femos?" nos preguntemos. Los dos decibanos haber-la pillau antes. Soi seguro de que yo la pillé antes, pero hebanos feito pacha y me pareixeba absurdo tricolotiar-nos por ixo. Si hese estau de qualsiquier atro grupo, le'n hese dau sin dubdar, pero yera de Xavi Sarrià. No yera disposau a renunciar-ie de qualsiquier manera. Arredol de nusatras s'heba feito un rolde de chent curiosa por cómo solucionarianos ixe contornillo. "Chugatz-tos-lo a los chinos!" se sintió. "Piedra, papel, estixeras" dició unatro. Son chuegos d'azar. Odio los chuegos d'azar y me pareixen inchustos. Caleba solucionar-lo de bella atra manera, chusta pa los dos.

"¿Sabes chugar a morra" - le pregunté-. "Prou que sí". No calió mas. A tres chuegos. Cada vegada nos rodiaba mas chent. Dimpués, quan lo conté, un amigo m'escribió "No sé qué me sorprende mas, que plegasetz en una solución tant civilizada, u que trobases garra atra persona que sabese chugar a morra en lo Viña". Afortunadament gané. No soi guaire bueno, asinas que me la heba chugau de tot, ya que lo mio rival podeba haber estau un grandismo chugador de morra. La baqueta yera mia, y totz tres, Arale, lo mozo d'Alquezra y yo, marchemos a fer un hordio pa celebrar-lo.

Recuerdos, d'os conciertos de Obrint Pas y Xavi Sarrià, me'n he levau siempre buen trapacil. D'iste, antimás, me'n levo uno fisico, y con historieta. La d'un zaragozano y un semontanés que se chugoron a morra la baqueta d'un mosico valenciano en un festival manchego.

No hay comentarios: