miércoles, 17 de enero de 2018

Cancions, momentos y sentimientos

Chusto la vispra d’a muerte de Dolores O’Riordan, en la radio sonó Ode to my family. Levaba a saber que tiempo sin ascuitar-la, y muitismo mas sin que una canción me transportase tantismo ta un momento concreto d’a mia vida.

Yo teneba tasament 15 anyos y No need to argue lo yera petando. Yeranos una colla graniza de compas en casa d’una amiga, de botellada y borina. Acababa de conoixer a una zagala y nos hebanos enreligau. La colla nos estiemos bell rato en un leito fendo lo fato. Dimpués fueron marchando t’atra cambra y aquella mesacha y yo nos i quedemos abrazaus, de memoria, charrutiando. Con quince anyos, y estando los dos d’o Planta Baja, ya podetz contar que un d’os temas estió la mosica. No remero guaire bien cómo, pero a ella le dio por cantar-me Ode to my family. Teneba un anglés repoliu y una muit buena voz que, en la foscor d’a cambra, y con la dulzor d’aquells versos, creó un momento precioso.

La mia historia con aquella moza duró poco, como quasi todas en ixos anyos. Manimenos, la intensidat d’ixe momento, asociada mosicalment a lo tema de Cranberries, fa que vintitantos anyos dimpués encara pueda revivir nitidament aquella nueit. Yo, que tiengo una memoria horrible, remeré lo leito, la zagala, la cambra, la poqueta luz que entraba por la finestra, ... mesmo la chent que yera difuera zorriando, lo chersé que me deixó dimpués porque teneba fredor, u lo diya que quedemos ya dimpués d'haber-lo deixau. Tot con buena cosa de ternura, como quasi siempre que remero cosas de fa tanto tiempo.

Lo diya d’antes metioron tamién en la radio November Rain, de Guns ‘n’ Roses. Ye una colla que nunca no he aguantau, liderada por un personache que me mereixe todas las faltadas que se me puedan ocurrir. De criet, entre atras fases, en pasé por una heavy. Chupa de cuer, balons primos, cerras y tot lo pack de Manowar, Maiden, Metallica, etc. pero nunca no los Guns. Manimenos a qui yera lo mio millor amigo t’a part d’alavez l’encantaban. Yera la suya colla favorita. Flipaba con Axl, Slash, y los que no clamaban l’atención.

A pur de meter-me-los en casa suya, y prou que d’ascuitar-los en los bars heavys que bi ibanos a soben, me sabeba, y me sé, la mayoría d’as suyas cancions. Pero agora, quan los ascuito, tot y que contino desprenciando-los a-saber-lo, no puedo privar-me de fer-me una riseta recordando a iste mozo y todas las que hemos pasau chuntos. Ell tamién yera con yo de borina la nueit d’o debantdito Ode to my family, y con ell compartié un inolvidable concierto de The Sisters of Mercy fa no tanto, que tamién nos transportó ta ixa adolescencia tant plena de sentimientos. Podré odiar conscientement a los Guns tot lo que quiera, pero cadauna d’as suyas cantas me traye una alcordanza alegre.

La mosica ye una d’as cosas que mas m’emociona. Qualsiquier que haiga compartiu con yo bell concierto de La Ronda de Boltaña, me habrá visto las ploraderas que me entran con Mermelada de moras. L’alegría d’os Obrint Pas, la rabia contra lo sistema de Habeas Corpus, la poesía de Love of lesbian, la incomparable sensación de un pogo bien feito,... Si a tot ixo, le sumamos asociar-se a un momento u persona especial, la mosica puet fer-nos viachar en lo tiempo, qual Tardis u Delorian. Qué gran responsabilidat caye sobre los huembros d'as mosicas!

No hay comentarios: