martes, 22 de agosto de 2017

Explotar lo recosiro mosical

Trobar a faltar la nineza u la choventut ye qualcosa normal. Yo mesmo lo foi. Yera mas choven, aguantaba mas, estioron anyos de descubrimientos, de libertat, de luitas y de esdevenir lo que agora soi. La mosica d'alavez, ye la banda sonora d'ixos anyos. Igual como la Marcha Imperial nos fa evocar a Darth Vader en un petén, Jesucristo García de Extremoduro me transporta ta las nueitz d'Atrio y Posturas. U l'Alzheimer de DEF CON DOS t'o Planta Baja.

No, no i soi inmune. Prou que contino ascuitando lo d'aquellas envueltas. Y quan m'empifolo con las amigas de l'instituto cantamos a Platero u a Siniestro Total. Pero ixo no priva que haiga continau descubrindo mosica. Si agora me demandasen de fer una triga de diez collas favoritas, la mayoría no existiban fa vinte anyos u acababan de empecipiar.

No ye la sola aria que pasa isto. Bi ha qui leva viyendo lo mesmo cine, leyendo los mesmos libros y comics, y ascuitando la mesma mosica dende que fació vinte anyos. Y no le prebes d'amostrar cosa nueva porque tot lo que se fació dimpués de (metetz la calendata que queratz) ye fiemo.

Lo gran obchectivo d'o capitalismo son as personas entre 35 y 60 ayos. Mas chovens u mas viellas no tienen tanta capacidat economica. Tamién son las personas que deciden la programación cultural tanto en arias publicas como privadas. Asinas que ye normal que existan dos fenomenos que tant de moda son como las bandas tributo, y los festivals de los 80 y los 90.

La mosica d'ixas dos decadas no ye particularment buena ni mala. No ye mas facil u dificil d'ascuitar que qualsiquier atra radioformula d'antes u d'agora. Ni las suyas artisas chenios d'a mosica, sin contimparación posible en lo present. Pero ixe recosiro vende. Qui nos fotemos ueito u mas horas cada diya en treballos de mierda, u mirando por internet de trobar-ne, qui viyemos como unatra cheneración hemos fracasau en aquello de cambiar lo mundo, queremos tornar a los tiempos an que creyebanos que ibanos a trunfar laboralment y politica. Y ixo tien una BSO.

Cosa que obchectar, a priori, a que todas tiengamos ixos momentos de fer alcordanza d'atros mas dulces, u mesmo que reivindiquemos mosicas que teneban una calidat y que talment no se les faiga aprecio en la mida que calga. Pero tiengo dos obchecions a ista mena d'eventos, como buen niquitoso que soi.

La una ye ixa lochica que en he charrau antes. Lo razonamiento de "la mosica, literatura, cine, etc.. d'antes mas son por definición millor que tot lo que se fa agora" leva, indubdablement a que "tot lo d'antes mas yera millor que lo d'agora", incluyiu prou qeu sí la situación politica. Tot ixo, en la mia opinión ye un robin que se nos va calando a moniquet en lo tozuelo y que explica porque tanta chent se va fendo conservadera con la edat. La edat no ye una enchaquia pa la falta d'inquietutz culturals. Todas podemos gronxiar-nos con nuevas produccions culturals, y todas tenemos capacidat pa entender los cambios politicos y socials que ocurren a lo nuestro arredol. Quedar-nos en lo pasau nos leva a fer de peso muerto pa qui preba de cambiar la sociedat, queramos u no.

L'atra ye la construcción d'un relato historico d'a cultura hechemonica an que, como en antes, contina sin cullir-ie cosa allena a ixe relato. En istos eventos d'os 80 y los 90 pareixe que en Aragón no bi heba producción mosical. Lo mesmo show suena igual en Santiago, Cadiz, Pinseque u Girona, quan tenioron una historia mosical buen diferent. Los 80 me pilloron criet, pero vivié mosicament los novanta y muitas d'as collas que sentiba yeran aragonesas y lo petoron bien petau. Pero nunca no i sonarán, quedando unatra vegada esborradas d'a nuestra historia. Talment, podríanos aprofitar ixe recosiro pa qualcosa positiva y reivindicar unatra vegada la cultura mosical que creixió en aquells anyos y que tant buena cullida dio. Y, ya que andamos en ixas, filar-la con tot lo que se contina fendo en iste pais que no ye ni poco, ni de poca calidat.



No hay comentarios: