martes, 29 de noviembre de 2016

O vecin y o mercau. Complicidat falica vol. 2

Tornaba ta casa dende o mercau, con dos bolsas cargadas a caramullo. Me trobé un vecin d'o vico y, aduyar-me no, pero limpio capaciar.

A conversa prencipió asinas:
- Que t'ha mandau a muller a mercar u qué?
- No, que he veniu yo solico
- Hombre, pero te mandará a mercar
- No, voi quan cal y prou
- Cal obedeixer-las, que sino... Tu l'obedeixerás, no?
- Hombre, pues quan tien razón sí, y quan no, pues no.
- Pues seretz tot lo dia tricolotiando-tos
- No. Charramos prou. No tenemos grans problemas, a verdat.
O capazo dimpués continó sin guaire suco. Qué tal a familia, o treballo, y tot ixo. Pero me costó esvarrar-le d'a complicidat falica, concepto que expliqué fa tiempo y que hue nomás viengo a ixamplar y eixemplificar.

De nuevas, me trobo con ixa supuesta complicidat basada nomás en os nuestros atributos chenitals. Con ixa persona no tiengo guaire en común. Nos conoixemos a traviés de unatra persona, parient suya, y nunca no hemos teniu confianza. Simplament somos vecins. Pero o "colegueo", entre "tios-tios" se da por supuesto.

No, quiesto vecin, a mia parella no gosa de mandar-me a mercar. Quan cal bella cosa en casa, belun d'os dos baixa t'o mercau y lo merca. ¿En veras cal que a tuya parella te diga quan cal mercar y qué?

Quanto a lo de obedeixer, a escuchetes se podeba sentir o canso discurso de "le obedeixco encara que no tienga razón, simplament pa que no me chile, porque ya sabes como son as tias, que chilan asinas sin mica sentiu ni razón...". Pues no, no le doi la razón porque sí. Si discrepamos, se charra, se preba de plegar en un alcuerdo, y sino bi ha manera, en una solución que sigamos as dos d'alcuedo.

Tricolotiar-nos, prou que nos tricolotiamos. ¿Más u menos que qualsiquier atra parella? Pues no lo sé. As dos somos tozolicas, asinas que talment más. Pero as dos sabemos fer venir a plego a l'atra, asinas que talment menos.

No, a nuestra parella no ye ideyal. Pero quiero creyer que ye lochica. Que prebamos de fer as cosas normalment, y no como ixa cultura "machota" nos diz que cal fer-lo. Que somos dos adultas, capables de chestionar as suyas necesidatz y deseyos individuals y tamién as comunas.

Me niego a que lo mio chenero siga representau por un cliché d'una persona incapable de viyer qué cosas faltan en a fresquera y os almarios, que obedeix acriticament, u que lo fa porque no tien argumentos con que concarar-se. Soi con a mia parella porque quiero y porque la quiero, no porque a mia supervivencia penda d'ella u por resignación.Y me fa muita pena que ixo no siga lo cutiano entre as personas d'o chenero que dicen que i perteneixco.

No hay comentarios: