viernes, 28 de octubre de 2016

Criterios y arbitrariedat (2): A historia d'Adrián. Historias d'un cole de mosens VIII

Que no totz os alumnos son iguals yera qualcosa evident en Coras. Pero no por una atención personalizada, u por un cudiau a la diferencia. Adrián en estió l'eixemplo más claro. Yera un mocet royo y una mica baixo. Yera muit traveset, y encara que yera bien agudo, lo d'estudiar no le feba guaire goyo, asinas que suspendeba os examens a l'arreu. Siempre chustet, se libraba en o zaguer momento de repetir. Tardé tiempo a fer pacha con ell. De feito nos faciemos más amigos en l'instituto que nos encertemos dimpués, que no en os ueito anyos de mosens.

Antimás de mal estudiant, Adrián estió d'as primeras personas que se me definió como anarquista, d'os primers companyers que prencipió a fumar y a zorriar, a ascuitar punk y rock, y mesmo a portiar un pendient d'ixos de rolde en a orella cucha. Prou que ,como qualsiquier cosa que s'esvarraba bell poco d'o modelo de "nino Coras", le vedoron de portiar-lo.

Creigo que yera enta seiseno u sieteno de E.Ch.B, que a bell mosen le dió lo barrunto de fer d'as tutorías qualcosa más que no una hora pa fer quefers. En a primer clase nos fació una charrada sobre o dialogo que prebaría de empentar, y que ixe espacio sería pa que debatisenos y charrasenos de lo que nos preocupase. En una d'as primers clases, Adrián, posau en a zaguer ringlera de sillas, devantó a man y preguntó porque le vedaban de portiar lo pendient que tanto goyo le feba. Mosen respondió, fendo a retolica sobre as trazas y os modos, y decindo que a chent heba de venir acotraciada. Adrián, con toda la mielsa que teneba quan quereba, fació un cenyo de superioridat y respulió, muit tranquilo, preguntando qual yera a razón de que as ninas sí podesen levar-ne. Aquell anyo u l'anterior, no lo remero, yera o primer que entraban chicas en a escuela. Mosen, a qui yo creyeba con más astrucias dialecticas, se quedó sin tartir. Bell largo segundo dimpués, bien niervudo, dició que s'acababa lo debat y que totz a leyer. Aquell dia tamién aprendié muito. De Adrián, claro.

Ni Adrián ni yo querebanos estar-nos-ie. Igual como muitos atros lo tenebanos bien claro. En seiseno les demandé por primer vez a mis pais que me cambiasen ta un publico, pero no lo consiguié dica ueiteno. A diferencia entre Adrián y yo yera en as notas. As mias de notable alto, as suyas d'uns aprebaus radius y conseguius a pur de repetir examens. Mesmo pa la mia marcha / liberación de Coras, os mosens me teneban alzada una sorpresa.

O feito de que muitos nos i sentisenos engarcholaus, se viyó enfortiu quan prencipioron a devantar o IES Medina Albaida. Dende o nuestro recreu podebanos viyer como abanzaban as obras a traviés d'a cleta que nos ne separaba. Cada vegada que saliba encarranyau t'o patio, m'aconhortaba mirando-me ent'o Gasometro - como le decibanos en ixas envueltas - y feba la cuenta d'os dias que me i quedaban. En primeras, qui bi marchabanos, charrabanos a escuchetes entre nusatros, d'os tramites que caleba fer y d'as asperanzas que tenebanos en ixa fuyida. Quan as listas salioron publicadas ya no podebanos continar con o secretismo y se fació publico os tretze - de quaranta - que en ixopabanos. Entre ells, Adrián y yo. 

Antes que ixo estase definitivo, bell mosen, no recuerdo qual, venió y prebó de convencer-me de que me i quedase. No entedeba por qué quereba marchar d'o cole, si teneba unas notas tant buenas. No le dié explicacions. No las mereixeba. Yera a primer vez en muito tiempo que s'intresaban por a mia opinión y ya feban tarde. Con tot y con ixo, me quedé una mica percutiu. En o siguient recreu lo charré con a resta d'os tretze. Nomás heban charrau con atro y yo, os dos con una media de notable alto. Rai a resta. Adrián y yo, y quasi totz, nos encertemos en o Medina Albaida y m'aseguroron que no heban charrau tampoco dimpués con ells. 

En l'instituto, en o primer anyo, facié un gran amigo, que tamién heba sufriu a los corazonistas. Ell yera un anyo mayor que yo pero repetiba 1º de BUP, pasando-se a 3º ESO (yera quan prencipiaba a aplicar-se a LOGSE). Charrín charrán, le charré d'os mios zaguers dias en Coras y ell me contó a suya propia historia. Yera un tarambana y en ueiteno le'n cayoron quatre. Asinas que heba de repetir curso. Sus pais marchoron a charrar con os mosens y le dicioron que l'aprebarían tot a truca de que le levasen t'atro centro. Asinas lo facioron. Con poco exito ya que me lo trobé repetindo a l'atro curso.

Adrián continó estando un estudiant penible y dimpués de suspender no se quantas en 3º d'ESO, tornó a cambiar de IES, asinas que le perdié la pista. A zaguer vegada que charré con ell iba ta un cole de l'Opus y aprebaba tot a pur de "os chanfles de pai", en as suyas propias parolas.

Un nino de 11 anyos evidenció a falta d'argumentos d'un mosen de ciquanta y tantos. A diferencia de tracto enta ell y enta yo, deixó claras a etica y as practicas inmorals - y probablement ilegals - de l'amostranza catolica que todas, Adrián y yo tamién, financiamos.

No hay comentarios: