miércoles, 23 de marzo de 2016

A mia Barricada

En fa bell diya, El Drogas, excantaire de Barricada, plegaba en Andorra ta fer un concierto, chunto a quatre collas más. En bell momento d'o concierto, probablement fruito de l'alcohol y ixa morfuga buenrollera que se gosa de fer en os conciertos, prencipié a pensar en lo que heba viviu yo con Barricada. Una colla que m'ha acompanyau en muitos momentos d'a vida mía.

En casa mía, no son guaire de rock, punk u heavy. Encara que muito amants d'a mosica, i ascuitaba dende zarzuela dica tecno, pasando por pop, opera, rap, .... pero de punk y rock, mica. Asinas que estió un amigo d'o cole qui me descubrió iste mundo. Dos collas estioron as culpables de que me prencipiase a fer goyo o rock de bien chiquet: Barricada y Tako. Y encara m'alcuerdo d'as dos cantas que me trucoron tanto que las cantaba terne que terne, entre que las ascuitaba en o walkman: La silla eléctrica de Barricada y El Enterrador de Tako.

Pa cutio tendré a imachen d'aquell amigo y yo, chilando en casa suya como si queresenos trencar as nuestras gargamelas, a intro de La Silla Eléctrica. "¿Por qué esperar una señal? ¿Por qué llorar en silencio o vivir de rodillas? escondidos como ratas trabajando entre rendijas solo oyes palabras duras un dos un dos tres" y pretabanos a blincar y a tanyer ixa batería invisible que totz tenemos.

Pasé ta l'instituto y Barricada tornó a estar en un momento bien poliu: o mio primer beso con una mesacha. Yeran os primers Pilars que saliba. Cuento que tendría catorce anyos. Heba decidiu d'ir t'o concierto que feba Barricada en la Multiusos. T'a part d'alavez mai prebaba de que no ise t'os conciertos a truca de mercar-me o disco d'a colla que i actuaba. Afortunadament ta yo, ixe chantache nunca no tenió efecto. En o concierto me trobé con una compa de l'instituto. Ni me feba guaire goyo ni, como descubrié dimpues, le'n feba yo a ella. Pero s'encertó que os dos tenebanos necesidatz que cubrir y nos "enreliguemos". A o ritmo de "La Araña", en as escaleras d'a multiusos, besé por primer vegada a una mesacha. Recuerdo con tot lo carinyo d'o mundo aquella inocencia que teneba yo alavez, a excitación d'aquell primer beso, o feito de, a la fin, sentir que l'importaba prou a una mesacha y que me trobaba atractivo (encara que no fuese asinas, pero ixo yo no lo sabeba), tot un flumen d'emocions que, en un adolescent, marcan muito. Y a suya banda sonora yera Barricada.

Poco dimpués de descubrir aquellas morisquetas adolescents, atro trobo m'alguardaba: os lugars. Naixiu y creixiu de Zaragoza, nunca no heba visitau un lugar que ta fer cursas con a escuela. En un lugar d'a comarca de Calatayú me trobé con un mundo nuevo, y con as suyas orquestas. O lugar no ye guaire gran y, encara que tien perricas, as orquestas yeran d'as baratetas. Asinas que d'a mosica que me feba goyo a yo, no'n sonaba guaire. Ixo sí, coladas as dos u asinas, tocaban "as jevis". Siempre m'ha feito gracia que, lo menos en aquell lugar, "jevi" yera qualsiquier cosa que no salise en os 40. Dende Juliette, de Platero y tú, dica Fear Factory. Entre aquellas "jevis" no faltaba nunca Ska-P, Kortatu, Los Suaves, Rosendo y, como no, Barricada. Con dos opcions antimás: Blanco y negro u No hay tregua. Mesmo, si ixe anyo s'heba gastau bella perra de más, te sabeban Problemas u Balas blancas. Barricada feba, y fa, parte d'o corpus mosical "rockero" d'as verbenas rurals.



En aquellas verbenas, aprofitabas ta cremar enerchía con os pogos, aquell "baile salvache" que tantos amigos m'ha feito fer, que tantos trucazos m'he levau, y que tantos buenos ratos m'ha feito pasar. Como dicié fa poco en un tuit feito dimpués d'o concierto de La Gran Orquesta Republicana, "Os pogos son amor. Y sino, ya me diras con quanta mas chent compartes a tuya sudor". Y qui no ha feito pogos bailando Barricada, no'n ha feito.

Con Barricada me pasó lo mesmo que con Platero y tú, y con atras collas. Como siempre veniban ta Pilars, y "cundiban más que l'allo", no m'importaba no ir t'os conciertos suyos, pensando que podría tornar a viyer-los a l'atro anyo. Platero y tú se separoron sin que los viyese ni una sola vegada. Ixo sí, a l'ababol de Fito me lo he minchau qualcuna ya. A Barricada no torné a viyer-los dende aquell Pilar d'o beset. Tenié a oportunidat fa bell anyo en fiestas de Uesca, pero El Drogas ya no i yera, y a entrada me pareixeba prou cara asinas que tamién perdié aquella oportunidat.

A pocas de perder-ne unatra estiemos en o Viñarock 2015. Yeranos cansas de tot. Levabanos firme recua de conciertos a l'arreu y no adubibanos ya. Decidiemos de descansar-nos bell ratet en ixas costeras que bi ha en o fundo d'o reciento. Ixo sí, mirando-nos lo concierto de El Drogas. Simplament por viyer bella cosa. A la tercer canta si fa u no fa, tocó Víctima, una d'as nuestras favoritas, y no nos adubiemos a achuntar-nos t'o pogo que se yera fendo en ixe momento. Un pogo viñarockero, d'os buenos, d'os de un ciento de cuerpos movendo-se de conchunta. "Víctima de qué?" y limpio blincar. "No, no! No calienta igual! El sol, bajo nuestro pie!", y limpio empentar. A resta d'o concierto no baixó mica o nivel. Descubiremos un Drogas que barrachaba as suyas nuevas cantas, de prou calidat, con os clasicazos de Barricada con que hemos creixiu. "Nunca más no me tornaré a perder un concierto de El Drogas, si tiengo a ocasión", decidié en rematar aquella nueit.

Asinas pleguemos en o concierto que fació El Drogas en o festival d'Andorra. A suya puesta en scena ye d'as millors que he visto en muito tiempo. A banda suena a puro rock, con un guitarrista que fa goyo d'ascuitar y una batería que fa sacar os pietz de tierra a l'inte. El Drogas, teatral sin plegar en lo ridiculo, con un punto glam y muita, muita rasmia. Un yayo d'o rock que fa leccions en o scenario y que contrimuestra que se puet continar fendo buena mosica a seguntes que edatz. D'istos, en queda pocos, asinas que aprofitemos-los!


Charrando de Barricada no puedo ixublidar as suyas letras, bien reivindicativas. Talment a on que más se notó estió en La tierra está sorda. O discolibro sobre a Guerra Civil espanyola a qui muitos culpan d'a disolución d'a colla. Encara que no ye precisament un d'os mios discos favoritos, a faina de recuperación d'a memoria que fa, ye buenisma y bien necesaria. O poder d'a mosica por mover os esmos d'a chovenalla ye de mal contimparar con qualsiquier atra ferramienta. 

Asinas que, con toda ixa importancia que ha teniu y encara tien Barricada, aspero que encara tiengan rasmia ta muitos anyos. Ni El Drogas, ni Boni, qui estió colaborando con as radios libres en ista zaguer Cincomarzada, han dito a zaguer parola. Les queda muita mosica a fer, muitos himnos que regalar-nos, y firmes buenos ratos que pasar ascuitando-los. Larga vida a Barricada!


No hay comentarios: