martes, 18 de junio de 2024

Los libros y Obrint Pas. Tierra de barrenaus 10x20

Fa bella semaneta se republicaba Totes les cançons parlen de tu, la primer -y, por agora, unica- novela de Xavi Sarrià, ex-cantaire d’Obrint Pas. Sembrallibres la tornaba a publicar cuan fa diez anyos que amaneixió, como un d’os primers libros d’a, en aquellas envueltas, recien naixida editorial. Con ista enchaquia, reprengo un programa que teneba en ment dende habe tiempo y que completa una trilochía de especials sobre Obrint Pas. 

En iste programa repasaremos las relacions literarias d’a banda y d’os suyos components, a traviés d’obras bien diferents. Empecipiamos con un asayo sobre la historia d’o grupo. Tendremos narrativa, de man de Xavi Sarrià, con un libro de relatos y la debantdita novela. Tamién un libro ilustrau basau en una d’as zaguers cancions d’Obrint Pas y unatro asayo, un sobrebuen treballo periodistico de Miquel Ramos. Y bella curiosidat mas, prou que sí, con a-saber-as mosica d’a colla. 

Siempre fa pena que un grupo que te fa goyo se separe. Queda dezaga la suya obra pa poder disfrutar-la cuan quieras. Pero en iste caso, la fayena d’Obrint Pas contina de muitas maneras, entre atras, la de publicar todas istas choyetas que hue tos traigo.

Como deciba, iste ye lo tercer programa especial sobre la banda. En lo primerprimer, repasemos la suya discografía. En lo segundosegundo, beluna d’as cancions y colaboracions no tant conoixidas. ¿N’i habrá cuarto programa? Bien podría estar. Tanimientres, viacharemos ent’o Poborina Folk pa veyer a Xavi Sarrià unatra vegada por tierras aragonesas.

Recuerda que puez ascuitar toz los programas en IvooxSpotify y la web de Radio Topo.

Programa #170

viernes, 14 de junio de 2024

La pastera d'o verano

Hue me mincharé la pastera que, en lo mío calendario personal, marca lo prencipio d’o verano. Ye una d’ixas tradicions chicotas, de nomás dos personas, Arale y yo, y bien recient, de fa pocos anyos. Pero que pa yo significa a-saber-lo.

La pastera d’o verano se mincha en lo mercau medieval de Zaragoza, en un puesto que i hai en la Plaza Sant Bruno, baixo la uellada d’a Seu. Ye la chenta d’a vispra d’o Tamborilé. Ixe día, en salir d’os nuestros treballos, quedamos astí, en la paradeta d’as pasteras. Nos la pretamos, pasada con bella biera que vendan cerqueta, y jopamos enta Mezquita d’Exarc a disfrutar d’o nuestro festival favorito, lo primer d’o verano.

No ye una pastera millor que cualsequier atra que te puedas minchar cuan siga. Nos la hemos de minchar posaus en las escaleretas d’a plaza, por un regular con firme caloraza y a tot meter, que i hai viache por debant. Pero sabe de pistón, millor que todas las exquisitezas de finores que dan en los restaurants de perras y millor que las chullas ixas que tanto goyo tos fan.

Tot y que no tenemos encara vacacions, se barruntan. Ixe día empecipia tamién las fiestas d’o barrio. De tardes la cachimalla fará la suya corrida de pollos arredol d’a ilesia d’a Madalena entre que nusatras pasamos la muga provincial. Cuan en tornemos, escamalladas dimpués d’haber-lo bailau tot, nos aguardará lo Mercau de Carrera -u Street Market que le dicen- con buena borina y una xarramata de propuestas d’as artesanas d’o barrio.

Y dimpués continan las fiestas d’o barrio, y vienen mas festivals y conciertos. Y, a la fin, las vacacions. Y viaches y tardes de no fer ni pon y libros pa leyer y banyicos en las pozas y en las mars. Y ixuplidar mesmo lo nombre d’a mía chefa y lo cansos que son los clients y las caixetas d’as putas excels.

Toda ixa liberación empecipia hue, de meyodías, con lo gusto d’una pastera.