lunes, 7 de octubre de 2024

Chutes pilaristas

No sé si por lo cinismo que diz que t’entra con la edat u por que la situación politica ye en veras tan malisma como pareixe, en zagueras voi por la vida con prou pesimismo, caminando por ista ciudat que pierde personalidat por cada día, veyendo como las franquicias implen tot lo suyo centro esborrando comercios con decadas de tradición, peteniando por ixos barrios que han visto zarrar lo suyos centros socials con un teixiu asociativo bien feble, vivindo unas fiestas que han perdiu buena parte d’o suyo caracter popular.

Arriba Pilars con las ganas chustas y, de rapiconté, recibo en dos días dos chutes d’optimismo que me fan revilcar y pensar que encara i hai asperanza, que por muitas milongas que nos recuenten los medios somos un ciento las que treballamos terne que terne pa transformar lo nuestro mundo y lo nuestro país.

Lo primer chute vinió de man de l’antipregón de Radio Topo. Empecipió con una pasavilla por las carreras madaleneras. Aturando en los bars, recibius con buena amabilidat y simpatía por clients y treballadoras d’a hostelería fuemos arrocegando a la chent ent’o puesto a on que se feba la fiesta. Y astí, en aquella replaceta, fue plegando chent y mas chent, emplindo cada metro cuadrau. Bi habió firme borina, prou que sí, pero tamién reivindicación. Contra las infiltracions policials, por eixemplo, y por la libertat d’información, como pertocaba en un acto organizau por una radio libre. “El telediario es una mierda pinchada en un palo”, rezaba una viella pancarta con lo luengache claro y contundent propio d’a Radio. Los punyos se devantoron y las gargamelas patioron por los chilos que cantoron lo Canto a la Libertad de Labordeta. Por los altavoces sonoron cancions que no i cullen en las radioformulas y en luengas que tampoco no i troban puesto.

Radio Topo y toda la chent que s’acercó ta l’antipregón me furnioron d’ixa sensación, que ixuplido de cabo ta cuan, de que l’autochestión funciona, de que la organización horizontal y asemblearia ye capable de tot. Una nueit mas se sintió tot lo carinyo que centenars de personas amostroron a qui luitamos cada día por fer arribar atros mensaches y atras envistas.

Encara con lo chute -y lo reseco- de l’antipregón, se barruntaba lo concierto de La Ronda. Se’n charraba por los rez socials y las primers prebatinas de quedada se preixinaban por las colletas de whatsapp. La Ronda de Botaña, en Pilars, me fa siempre un poquet de galvana. M’estimo mas de veyer-los en bel lugar, en un ambient mas tranquilet y intimo. Pero cal estar-ie. Un ratet antes d’o concierto los bars d’a redolada rebuten aragonesismo. Capazos y amiguez, compas, excompas y a fe que bel futuro compa, fendo hordios y canturriando las favoritas. En la Plaza d’o Pilar, chent a boticiegas aguardando a que empecipie. Los rondadors son figuretas a lo fundo y he de mirar-me ent’as pantallas chigants pa enterar-me d’o que pasa sobre l’escenario. Cuatro cuatribarradas baldaneyan por devant. Beluna, con estrela. La mía, en casa, en bel calaixo be d’estar.

Con las primers notas, en un petén, recuerdo por qué La Ronda ye tan gran y por qué importa igual en qué formato vienga. Siempre emociona. Pa una vegada que no iba como un cesto, decidié de paladiar con ficancia las suyas letras.

Si se nos cae la casa se vuelve a levantar. El camino que unos hacen otros lo han de deshacer. Resistir es ganar. Cruzad ya los puertos viejos guerrilleros reconquistemos el país… 

En unas, glarimeta. En atras, rabia. En cualcuna, asperanza. Y en todas, amor por la tierra y la suya chent. Un mensache, que tot y tirar prou de recosiro, s’imple d’optimismo y de ganas de luitar. Charran de l’aragonés, d’a despoblación, d’a explotación d’os recursos naturals, de l’exilio, d’a migración, d’a nuestra historia y lo nuestro futuro, charra d’o que ye important, meten lo foco en lo que nos toca, en lo país real. Charran de tu, de yo y de todas nusatras.

Me quedo con lo de ¡No añoréis lo que ya fuimos!...¡Soñad lo que aún seremos! y a seguir fochando por l’Aragón que queremos.

En rematar lo concierto, la mayoría en jopa, d’a Plaza. Lo d’o Jotalent interesa prou menos. ¿Y Aragón? No es el Pilar ni la jota ni Torrero.

A pesar de toz los esfuerzos d’o Heraldo y atros medios y de toda l’aculturación espanyolista, La Ronda sigue movendo masas, Radio Topo arrocla a una patacada de chent que amenista d’atra información y a yo, en dos días, m’alegran los Pilars con dos chutes d’activismo que me motivan prou. Gracias.