sábado, 29 de noviembre de 2025

Un parramaco en l'achenda

Como cualsequier persona civilizada, los propositos d’anyo nuevo los foi lo 31 d’agosto. Dimpués d’o descanso estivero, con as pilas cargadas y ganas d’empecipiar nuevos prochectos, m’estructuro tot lo curso pa no ir dimpués esparpellau. En zagueras no miro de fer mas cosas sino de fer-las millor. Tamién prebo de deixar-me tiempo pa descansar-me, pa no trestucar-me y acabar en chunyo anguniau y con ixa fastiosa sensación de que no has cumpliu los tuyos obchetivos vitals. 

Con ixe escenario me clavé en l’uno de setiembre. Deixar lo programa de radio, que m’ocupaba buena cosa d’horas, me permitiba liberar achenda. Iba contento, reprenendo lo club de lectura de ciencia ficción y organizando-me de pistón los quefers literarios y esportivos. No sabeba que, dimpués de tasament una quincena, un monstruo m’aguardaba amagau en un maitín de lunes.

Clamemos-le «la movidica».

Vinió de rapiconté. Sabeba que podeba ocurrir, que yera una posibilidat, pero ni creyeba que ise a pasar tan luego ni que tendría la forma que a la fin prenió. M’obligaba a ixuplidar lo mío plan. ¡A cascar-la!. Heba de fer un parramaco por toda l’achenda d’as siguients semanas y adedicar cuasi tot lo mío tiempo extralaboral a foter-le. Por desgracia no yera la primer vegada que me pasaba cualcosa asinas y teneba la suerte de que, en ista ocasión, no yera por garra desgracia sino una simpla alteración de plans. Me planteyé ignorar-lo. A lo cabo y a la fin, no teneba obligación de fer-le caso a «la movidica». Asinas que lo primer que apunté en una fuella motivacional estió «Fas isto porque quiers. En tot caso, si no i arribases, te quedarías igual como yes agora».

Con ixo en ment, caleba reestructurar-me la vida. Menos tiempo pa entrenar, menos pa leyer, actividat social, la chusta, lo blog y los rez, ixuplidaus y prioridat completa pa «la movidica». Entré en ixe estau cuasi de trance cuan una fayena escala a lo numero uno d’as tuyas ocupacions. Los trachectos de casa-treballo y viceversa, pensaba en a movidica. De nueits, antes de domir, movidica. Si me deshoraba, movidica. En veyendo la tele, en charrando con amigas, en l’escusau, en o bar, en as visitas a pai, en fendo fiestas a lo gato… movidica, movidica, movidica.

Dica que pasó. Teneba calendata de caducidat y la sabeba dende lo prencipio. Ixa certeza siempre aduya. Si ha cumpliu l’obchetivo suyo totalment u nomás parcial ye cualcosa que encara tardaré meses a saber. Pero sí que n’he quitau dos conclusions sobrebuenas d’ixas semanas de movidica 24/7.

La primer, una flexibilidat mental que no teneba antes mas. Habe anyos, si me cambiaban los plans d’una manera asinas, se me feba un drama. Me paralisaba y tardaba a-saber-lo en tornar a mover-me, si ye que lo conseguiba.

La segunda, la satisfacción d’haber conseguiu una parte important d’os obchetivos y, pa forro de bota, haber aprendiu y disfrutau con o proceso. Ha estau tot un reto y toda la fayena feita me fará firme honra antes u dimpués, d’una manera u d’atra. 

Ya que toz los problemas que tenese en a vida fuesen «la movidica». Pero, creigo que aprender a resolver contorniellos asinas, que tot lo que trestucan son los horarios d’ocio, aduya a poder concarar los serios que viengan. Asinas que, agora que ya ha pasau y que la mía achenda ha tornau a tener los suyos contenius, me foi bien contento d’haber-me trepuzau con aquella «movidica»

miércoles, 26 de noviembre de 2025

¿Qué no nos farán?

La noticia d’a condena d’o fiscal cheneral espanyol me enarcó de tot. No sé si ye que encara me queda ixa miquirrina de inchenuidat u ye por las mías nulas astrucias como analista politico. Lo caso me pareixeba masiau claro. Me creyeba ixo que dicen en as pelis yankis de contrimostrar “dillá de cualsequier duda razonable” y las prebas exculpatorias yeran mas que prou, pero a la fin, se lo han ventilau. Miguel Ángel Rodríguez, tot y haber confesau que s’inventó lo d’a filtración en siede chudicial, ha contrimostrau tener mas poder que tot un gubierno, controlando mesmo lo timing d’a sentencia, que salió en un sinyaler 20 N, con una vitesa inchustificada. Pero ye que cuento que veyen la victoria total tan cerqueta que ya se la bufa tot. 

Y no ye que le tienga un especial carinyo a lo fiscal, ni que lo suyo caso se me faiga lo pior que le ha pasau a la «democracia» espanyola. Ye por las linias que son blincando-se. Porque lo fiscal no deixa d’estar un d’os suyos, un d’a clase politica, d’o bipartidismo de toda la vida. Cuento que precisament por ixo no tocará la garchola. Han mentiu, han contrimostrau que controlan a los chueces y que se la bufa que ixo siga evident, que pueden continar fendo-lo sin perder un voto, mesmo fendo que la oposición en pieda. La chusticia nunca no ha estau imparcial, pero ye que ni desimulan. Y s’han atriviu a fer-lo con tot un Fiscal Cheneral. Asinas que ¿qué no farán con nusatras, que somos uns pelafustrans, que no tenemos a l’estau dezaga ni grans partius ni medios de comunicación …? Pues lo que nos fan siempre, lo que les facioron a los seis de Zaragoza, a los d'Altsasu y a la chent de tantos y tantos casos a on que la chusticia no ye que una chanza? Acusar-nos y condenar-nos sin garra preba. No les faría falta ni la Lei Mordaza. Barrunto que, si bel día la vulcasenos, las condenas contra las antifaixistas continarían estando igual de concieteras y la parola d’a policía valendo lo mesmo. 

Y si isto lo fan en a oposición, ¿qué no farán estando en o poder? Lo siguient Ministerio d’Interior podría mesmo fer bueno a un troz de mierda como Marlaska. 

Lo miedo no cambió de bando y agora no les ne queda mica. Tienen tot bien enreligau entre que lo PSOE no sabe ni por a on le vienen y Podemos-Sumar desaproveitan una oportunidat sobrebuena de apercazar a la patacada de votants socialdemocratas que refusarán votar a los excompas de Ábalos y Santos-Cerdán, pero que no se decidirán entre la cucha-riseta y la matraca d’os “yo ya lo dicié”.

Vienen furas. Quede como quede lo poder institucional, lo facherío mas faixista d’as zaguers decadas tien a dios d’a garra y no tiengo ni ideya de cómo concarar-lo. ¿Seguir treballando en as nuestras organizacions? Obvio. Pero no creigo que ixo siga prou pa aturar-los. Sisquiá belún de toz ixos saputaces que levan toda la suya vida explicando-me cómo s’ha de fer la revolución tienga bella ideya antes con antes. «Debe llegar algo», que cantaba Reincidentes.

lunes, 17 de noviembre de 2025

Profes y comercials a chornada completa

En no tener yo guaire vocación ni langaria por la fayena que foi, me cuesta d’entender lo d’a deformación profesional. Ye verdat tamién que, adintro d’a profesión d’aministrativo no sé que traslación podría tener ixa deformación a la vida no laboral. Asinas que cuento que no padeixco ixa circumstancia que, de vegadas, puet estar mesmo problematica.

Talment por ixo se me fa tan chocant, y de cabo ta cuan, gracioso, ixa deformación profesional que tienen dos profesions: las comercials y las docents. Me pienso que i hai un porcentache bien gran en toz dos sectors de personas que nunca no desconectan, que pareixe que sigan exercendo d’estrela a estrela. Antes de que bella lectora faiga un #notallteachers, me cal aclarir que iste ye un comportamiento que veigo a sobén y que tampoco no soi denunciando garra cosa. Prou que i hai a-saber-los comercials y docents que no lo fan y, de qui sí que actua asinas, no’n tiengo garra queixa. Ye nomás cualcosa que se me fa curiosa. Disclaimer feito.

Ye basico pa cualsequier comercial, muito mas que no conoixer lo suyo producto, tener una buena capacidat pa conectar con os clients. Estar simpatico, ristolero y capable de chenerar complicidat, tener un luengache adaptau a lo publico y estrucias comunicativas son las habilidaz que fan de cualcuna, una buena comercial. Atras, pendendo d’o sector, pueden estar mas externas, como la ropa, la farcha u lo maquillache. En tot caso, ye bien común que, dillá de l’horario laboral, las comercials continen tenendo ixa actitut que pareixe que tot lo rato te vaigan a vender bella cosa. S’han aprendiu de corazón ixo de dar-te siempre la razón, u lo menos no sacar-te-la. Siempre correctas, buscando cualsequier filo d’o que tirar pa trobar gustos comuns que t’acerquen a l’interlocutor. Ye, por cierto, una manera d’estar en o mundo que se pareixe muitismo a las profesionals d’a politica institucional. ¿Por qué será?

L’atro sector, lo d’a docencia, tien un comportamiento pareixiu. Son tot lo día fendo clase. Rai que no sigas alumna suya u que no sigaz charrando d’a materia que impartan. Charran ex catedra y con explicacions y discurso propio d’espacios d’amostranza. Entre ixos tics docents, un d’os que mas risa me fa ye cuan puyan la voz una miqueta pa que se les sienta por dencima d’os comentarios que se les fa u d’o rudio d’a carrera u lo bar. Lo fan sin cantiar-se, con a naturalidat que da lo costumbre de fer-lo terne que terne. Tamién les importa igual que les digas que ya sabes lo que te son explicando. Una vegada que empecipian la lición, la rematan. I hai vegadas que creigo que voi a marchar ta casa con quefers pa lo siguient día.

Amigas docents u comercials: relaxaz-tos. No cal que treballez tot lo día. Podez permitir-tos estar antipaticos u no explicar cada suceso a lo vuestro arredol. Podez fer-nos la contra u deixar-nos vivir en a ignorancia. Ixas horas no tos las pagará dengún.

Y aquí arribo a la gran duda. ¿Qué ye antes, l’actitut vital u la profesión? ¿La chent que ye tot lo día «vendendo-se» s’adedica a lo comercio u d’adedicar-se a lo comercio se torna asinas? ¿Las personas que les agrada d’explicar-lo tot se fan profesoras u prenen ixos costumbres a pur de clarión?

Pa atro día deixamos lo d’a deformación profesional d’os cuerpos y fuerzas de seguridat de l’estau, que ixo ya no fa tanta gracia.