Tellau #Inktober 13

Leva horas sobre lo tellau. De cabo ta quan estiraceya bella parte d'o cuerpo pa asegurar-se de no patir garrampas. La mayor parte d'o tiempo ye immobil. Nomás alufrando a traviés d'a mira telescopica. Ya conoixe belún d'os que treballan en la carrera que cusira. Un choven negro y altero s'ocupa d'ubrir las puertas d'os autos. Fa farcha de luitador. Brazos amplos, cerenyos, que rematan en uns huembros fortals. Lo smoking le preba como ya querrían muitos actors de fama. Si no por lo suyo treballo podría adedicar-se a modelo. A l'endrecho, i ye la cuca, la que s'encarga d'a zona de pago d'os aparcamientos. Ixe día tien poca fayena. La visita d'o principe ha feito que vedasen d'aparcar en meya carrera. Con tot y con ixo, ella fa lo suyo rolde. Bien precisa. Cada trenta minutos amaneixe por una cantonada, traviesa a monico l'avenida, caminando por la cera, parando cuenta de que tot vehiclo tienga lo papelot que ye menester, y dispareixe por l'atro cabo tres minutos dimpués. Si i hai un que no'n tienga, quatre. Lo tiempo extra ye lo que tarda a apuntar la suya matricla en la libreteta que porta en la buchaca d'o peito.

De policía, n'i hai a embute. De todas. La local, controlando lo trafico. La nacional, uns d'uniforme, la mayoría de paisano, amagando las suyas trazas policials dezaga d'una pretendida normalidat que a garra uello avezau no enganya. La militar tamién. Lo principe ye l'hereu d'o mando unico de totz los exercitos. No pueden permitir que cosa le pase a lo suyo gran cheneral.

La postura ye incomoda dimpués de tantas horas. Lo rifle no pesa, gracias a lo bipode que l'apara a pocos centimetros d'a boca de l'arma. S'ha sacau los esguants fa tiempo. Las mans le sudaban mas que no s'hese pensau. U ixo se diz. Talment, en realidat, quier sentir l'acero d'o gatillo en foter-le lo tiro, lo tacto d'a fusta buena, la calor dimpués de que la bala salga volando enta l'obchectivo suyo.

A la fin los autos fan la suya entrada. Amaneixe la ringlera d'autos d'a comitiva. Totz blindaus. Encara no ye lo momento. Ubre la procesión dos motoristas. A los dos costaus lo pueblo se rebaixa chilando floretas a lo rei, a lo principe y a toda la casa reyal. Aman los privilechios que nunca no disfrutarán. En rabian, de pagar totz los luxos que malfurrian. Sienten, talment, que son debant d'un ser d'atra naturaleza, d'atra especie, belún que sisquiá habría d'acercar-se-ie y que, manimenos, les esleixe pa emporquiar-se una miquirrina d'a suya pudor de normalidat.

Aturan en l'hotel. L'auto d'o principe ye chusto en la puerta. No va a caminar ni un solo paso mas d'o que calga. Se'n baixa. Por primer vegada las dos linias d'a mira se chuntan en lo suyo tozuel. Va a morir un simbolo. No pas una persona. Rai si ye persona tamién. Matar-lo ye una performance. Ye cremar un sinyal. Son las campanas de cabo d'anyo. Un baltizo. Un ritual que preba de marcar un punto-seguiu en la historia, en iste caso, en la d'o país. Muere l'hombre y con ell un prochecto, una imachen, un pre-calavre que leva masa tiempo anguniando. Muere un principe y con ell lo linache que tanto mal ha feito. Dengún no le sucederá.

S'ha chirau. Puya la man, saludando a la pobretalla. Los sinyals ondeyan. Se siente floretas a tuertas y dreitas. Lo tozuel suyo se cruza por segunda vegada con la mira. Ye quedo. Lo tiro ye seguro. Visualiza lo muerto por tierra, la capeza feita a pitanzas, lo servicio de seguridat buscando dende a on ye veniu la bala, ell baixando por la escalera, fuyindo con l'arma desmontada en la maleta que guarda dezaga. Mesmo las noticias de l'atro día, con los estremurdius presentadors de televisión cantando las bondatz de l'hereu d'a corona.

Nota l'acero. Sacar-se los esguants ha estau buena ideya. Lo viento bien de l'ueste. Cierzo. No pas masa. Acertará.

De rapiconté, una puerta s'ubre y l'estrapalucio trenca de raso la suya concentración. Sabe lo que pasa. Preta lo gatillo. Millor un mal tiro que no garra. I hai titabola pero no adube a veyer si, por una casualidat, le ha acertau. Una ripa de faltadas suenan entre que un achent clava lo chenullo en la suya esquena. Unatro le ha sacau ya lo fusil. La resta le apuntan con las suyas armas.

Tant cerca de cambiar la historia. Tant cerca de pudrir-se en la garchola. Tant cerca, talment, d'estar un dispareixiu mas que nunca no s'investiga, un d'ixos raros suicidios que pasan terne que terne entre reixas.

Abaixo, en la carrera, se siente aplausos. La dinastía perdura.