jueves, 26 de septiembre de 2024

Contra las mías cunyadadas (Editorial de TdB 11x01)

Panxo, cantaire de Zoo (y Orxata sound system, y Rawpublik…) parlaba en la canción Correfoc de matar a eixe fatxa que portem endins. Cuento que no pas un facha, pero sí un cunyau, yera qui me poseyó cuan, en rematando l’anterior temporada, criticaba y maldeciba lo saxofón, un simple instrumento que a dengún no le ha feito mal. Que talment, pa lo mío criterio, se’n abusase en bella epoca, u millor dito, que lo incluyisen en seguntes que oblidables collas, no ye chustificación pa la quimera que i amostré. No ye tanto lo feito de criticar lo saxofón, que ya veyes tu la trascendencia, que nian pateixe en estar un ente inanimau, sino las trazas. Lo feito de soltar una opinión de mierda en un programa que se’n queixa terne que terne, d’ixo mesmo. Las mas viellas d’o lugar remerarán aquello de Si yes farto de cunyaus, ascuita Tierra de barrenaus.

A modo de chusticia divina, viengo d’un vrano de grans y buens saxofons. Dende la patacada que circuloron por Mezquita d’Exarc en lo Tamborilé dica los dos que sonoron en lo concierto de Iseo & Dodosound en Pirineos Sur. Dende TdB, respeto y admiración enta todas y toz los que buforon ixas notas.

Viengo, venimos, d’un vrano pleno de saxofons y de mosica. Viengo d’a millor epoca de l’anyo, ixa que Carolina Durante califica de perfecta y que, de tanto que’n ye te fan goyo mesmo “las putas gaviotas”, Viengo de vacacions, d’ixuplidar en buena mida la maquinaria capitalista, la chefa, los clients y los malos companyers. Viengo de no ubrir ni una excel en semanas. Viengo de desconectar de tot, de tener lo mobil meyodía en modo avión, d’amortar alarmas y dedicar-me a querer-me. Viengo de baixar pinyón y roda a monico, de gustiar paisaches y chupir-me d’ulors, de correr nomás por esporte, d’escribir a lo viello, en libreta y con boli. Viengo de no imposar-me quefers, de no autoexplotar-me, de deixar aganau, mesmo fambrudo, a l’algoritmo y que se joda buen rato. Diz, digo, que emitir nos fará vencer. Y callar-nos de cabo ta cuan y ascuitar lo mundo un ratet, nos fará emitir millor.

Agora, ya s’ha acabau. Toca tornar a producir, de vez pa y contra la maquina. Trenco lo silencio estiver y torno a dar mal. Ya callaré a l’atro chulio.

No hay comentarios:

Publicar un comentario